“พี่จะให้หนูแปลจริงๆเหรอ” ล่ามถามผม และออกความคิดว่ากลัวแงแงจะอาย ผมยืนยัน แต่ก็ยังไม่วายถามผมย้ำอีก ผมเลยพูดเสียงดุๆกับล่ามสายเผือกของผมว่า จะแปลหรือจะให้พี่รับคนใหม่มาแปล แค่นั้นเองล่ามสายเผือกของผมนั่งตัวตรงเด๊ะ มองหน้าแงแงและเริ่มแปลให้ฟังและไม่ใช่การแปลแบบธรรมดาด้วย แปลแบบตั้งใจและเสียงดังมาก จนพนักงานในแผนกหันมามองกัน จากปกติถ้าผมเรียกใครขึ้นมาคุยด้วย ก็แอบมองกันพอดูแล้ว พอล่ามแปลเสร็จเท่านั้นเอง แงแงทำท่าอายหันซ้ายหันขวา ทำตาค้อนใส่ผม เพื่อนๆที่ได้ยินอมยิ้มกันเป็นแถวๆ ไอ้ที่ว่าร้องๆอยู่หายเป็นปลิดทิ้งเลย เปลี่ยนมาเป็นเอามือกุมหน้า และเลื่อนมากอดอกหัวเราะคิกๆ ผมมองแงแงด้วยหางตาบวกกิริยาดูถูกตั้งแต่ใบหน้าและมาหยุดที่หน้าอก