บทนำ เครื่องบินโดยสารเที่ยวบินระหว่างประเทศไทย-ฝรั่งเศลเกิดอาการไหววูบกระทันหัน จนทำให้มากาเรต และผู้โดยสารคนอื่น ๆ สะดุ้งตื่น รีบหันไปมองพ่อที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ติดกับหน้าต่างเครื่องบินด้วยความเป็นห่วง “น่าจะตกหลุมอากาศ” ดร.กิจจาพึมพำบอกลูกสาว เครื่องบินยังคงสั่นไหวแต่ไม่รุนแรงมากนัก ดร.กิจจาจึงตะแคงตัวเพื่อนอนหลับต่อเช่นเดียวกับผู้โดยสารคนอื่น ๆ เป็นธรรมดาที่เครื่องบินจะตกหลุมอากาศหรือชนกับก้อนเมมได้ทุกเมื่อในระดับเพดานบินความสูงสากล 35,000 ฟุต นาฬิกาข้อมือบอกเวลาตีสาม อีกไม่เกิน 5 ชั่วโมงก็จะถึงอัมสเตอร์ดัม และจะแวะพักเครื่องที่นั่นประมาณสองชั่วโมงก่อนจะบินต่อไปปารีส ภายในห้องโดยสารมืดสลัว เครื่องบินยังคงวูบไหว เหมือนกับว่ากำลังลอยล่องอยู่บนคลื่นเมฆบนท้องฟ้า มากาเร็ตนอนไม่หลับนอกหน้าต่างที่มีแต่ความมืดเวิ้งว้าง เสียงเตือนข้อความเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเปิดข้อความดู ก็พบว่าเป็นของลูกสาววัยสิบขวบ ใบหน้าสวยของหล่อนก็ยิ้มน้อย ๆ คิดถึงลูกสาวขึ้นมาจับใจ และยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่ออ่านข้อความยาวเหยียดนั้น “หนูฝันร้ายค่ะ ฝันว่าลอร์ดวันเดอมอร์ กำลังจะร่ายคาถาพิฆาต ฆ่าแม่กับคุณตา หนูตื่นมาร้องไห้ใหญ่เลยค่ะ แม่ขาคาถาที่ ลิลี่แม่ของแฮรี่ร่ายเป็นเกราะทำให้แฮรี่ไม่ตายคือคาถาอะไรค่ะ หนูจะร่ายคาถานั้นบ้าง.. ฮือฮือ” มากาเร็ตส่ายหน้าขำ กับความคลั่งเรื่องแฮรี่พ็อตเตอร์ของลูกสาว จนกระทั่งเก็บเอามาฝันเป็นตุเป็นตะ “มาการองแสนหวานของแม่ ลิลี่ใช้พลังความรัก สละชีวิตตัวเองป้องกันแฮรี่จ้ะ...แต่หนูไม่ต้องใช้คาถานั้นหรอกนะ เพราะพลังเหล่านั้นมีอยู่ในตัวหนูกับแม่ตลอดเวลาและตลอดไปจ้ะ.. ลูกรัก” มาการองกดส่งข้อความ แม้ไม่มั่นใจว่าจะมีสัญญาณหรือเปล่า และตอนนี้เครื่องบินก็เกิดอาการสั่นไหวรุนแรงอีกครั้ง จนโทรศัพท์หลุดมืดหล่นพื้น ขณะที่กำลังก้มลงเก็บพื้นเครื่องบินก็เอียงกระทันหันจนต้องคว้าพนักเก้าอี้ไว้ เสียงประกาศให้ทุกคนนั่งประจำที่และรัดเข็มขัด เนื่องจากกำลังเจอพายุจนทำให้เครื่องบินตกหลุมอากาศ มากาเร็ตรัดเข็มขัดให้ตัวเองก่อนจะดูความเรียบร้อยให้พ่อ ไม่เป็นไรลูก พ่อพึมพำเบาๆ ยิ้มปลอบใจเหมือนกับเธอยังเป็นเด็กน้อยคนเดิมทั้งที่ตอนนี้เธออายุ 37 ปีมีครอบครัวมีลูกแล้ว แต่สถานการณ์กลับยิ่งเลวร้าย ความรู้สึกเหมือนว่ามีมือยักษ์กำลังจับเครื่องบินเขย่าไปมา จนสั่นคลอนทำให้วิงเวียนและปวดหูอย่างรุนแรงเพราะแรงกดของอากาศที่เกิดจากการลดระดับเพดานบินอย่างต่อเนื่องจนไม่แน่ใจว่าเกิดจากความตั้งใจของนักบิน หรือเครื่องบินดิ่งลงเอง ผู้โดยสายเริ่มส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและตกใจ บ้างก็หลับตานิ่งข่มความรู้สึกปวดร้าวและความกลัว ได้แต่ภาวนาขอให้ผ่านเหตุวิกฤตินี้ไปให้ได้ แต่ความหวังก็ถูกสั่นคลอนเมื่อสัญญาณฉุกเฉินดังขึ้น เสียงประกาศให้ทุกคนปฏิบัติตามกรณีเกิดภาวะฉุกเฉิน หน้ากากออกซิเจนห้อยลงมาจากเพดาน มากาเร็ตใส่หน้ากากให้ตัวเองแล้ว ก็หันไปดูพ่อที่หลับตานิ่งคิ้วขมวด ปากเม้มน้อย ๆ สะกดกลั้นอาการปวดหูจากความดันอากาศที่เปลี่ยนแปลงกระทันหัน เธอเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากพ่อ ทั้งสองจับมือกันแน่น เจ็บปวดจนศรีษะและร่างกายแทบจะระเบิด แต่ทว่าความเจ็บปวดทางกาย ยังน้อยไปกว่าความกลัวและเสียใจ เมื่อคิดว่าร่างกายอาจแตกดับ ลาจากทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ไปชั่วนิรันดร์ในวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้า และแล้วทุกอย่างก็เสียการควบคุม...ก่อนที่ชีวิตจะดับสูญไปตลอดกาลแสงสีเขียวเจิดจ้าในหัวที่กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และสำนึกสุดท้ายของมากาเร็ตที่ร่ำร้องอยู่ภายในใจ.. ลาก่อนมาการองลูกรัก