“เอ็งมาทำอะไรแถวนี้” เสียงที่ดังเอื้อนเอ่ยขึ้นทางเบื้องหลังเยื้องออกไปไม่ห่างนัก ทำให้ร่างงามผวาสะดุ้งด้วยความตกใจ “พี่สิน...” เสียงเธอเรียกฝ่ายที่เข้ามาใหม่อย่างคาดไม่ถึง...ร่างสูงล่ำสันก้าวย่างเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกขณะ ทั้งใบหน้าเขาถมึงทึงดูน่ากลัวเหลือเกิน “ข้าถามว่าเอ็งมาทำอะไร รายา” สินธุย้ำเสียงเน้นหนัก และยังคงเคลื่อนกายเข้าหา รายาหน้าซีดขาวราวแผ่นกระดาษว่างเปล่า ถอยหลังไปหลายก้าวอย่างลืมตัว ความหวาดหวั่นตามประสาหญิงพลันเกิดขึ้น แม้จะรักหากแต่ความหวาดเกรงในครั้งนี้มีมากเกินกว่าอารมณ์อื่นใด “ปละ...เปล่า...เปล่าจ้ะ” เธอตอบเสียงตะกุกตะกัก พลางคิดที่จะหันหลังเดินหนีไปเสียให้พ้นจากตรงนี้ หากแต่ดูเหมือนว่าสินธุรู้ทันเสียก่อน เขาก้าวยาวๆ มาดักหน้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว “จะรีบไปไหน” “กลับ...รายาจะกลับบ้านแล้วจ้ะ” รายาตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงนัก ด้วยพี่สินธุคนดีของเธอในยามนี้เขาช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน เหมือนกับว่าเขากำลังโกรธกริ้วใครสักคน