"เรามีเรื่องต้องคุยกัน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน พี่ไม่ได้ตั้งใจ" "พี่หมายความว่ายังไง" "คือพี่แค่เผลอที่ทำแบบนั้นลงไปแต่เธอไม่ต้องห่วงพี่จะรับผิดชอบเธอเอง" "รับผิดชอบยังไง ด้วยการแต่งงานงั้นเหรอ" "ใช่ เราสองคนจะแต่งงานกัน" "หนูขอถามคำเดียว พี่รักหนูบ้างไหม พี่รักหนูเหมือนที่หนูรักพี่บ้างไหม" หล่อนตัดสินใจถามด้วยความหวังว่าคำตอบจะตรงตามที่ใจต้องการแต่เมื่อเขาพูดออกมาเหมือนสวรรค์ล่มตรงหน้าหมดสิ้นซึ่งความสุข น้ำตาคลอเบ้าจุกไปหมดทั้งใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "รักสิ แต่พี่รักเธอเหมือนน้องสาว" ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าสายรุ้งคิดกับตนเองมากกว่าพี่ชายในเมื่อหล่อนแสดงออกขนาดนั้นแต่ปัญหามันอยู่ที่เขาเอง รู้สึกสับสนกับความรู้สึกไม่รู้ว่ารักเธอแบบไหนกันแน่ระหว่างพี่น้องกับคนรักจึงไม่อยากให้ความหวังเลยบอกไปว่ารักเธอเหมือนน้อง "แล้วพี่จะมารับผิดชอบหนูทำไมถ้าไม่ได้รักแบบคนรัก" "เพราะเมื่อคืนพี่ไม่ได้ป้องกันเดี๋ยวเธอท้องขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่" "แค่นี้ใช่ไหม แค่นี้ใช่ไหมที่ทำให้พี่ตัดสินใจรับผิดชอบหนูงั้นพี่ก็รู้ไว้เลยว่าไม่ท้องเพราะมันอยู่ในระยะปลอดภัย แล้วไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นหนูไม่ต้องการ" หญิงสาวตะโกนใส่หน้าคนใจร้ายก่อนที่จะวิ่งเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำด้วยความเสียใจ คิดว่าเขาจะรับผิดชอบตนเองเพราะรักเหมือนที่หล่อนยอมเขาก็เพราะว่ารักคำเดียวไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบหรือเผลอ ปล่อยให้ไอหมอกนั่งคอตกอยู่บนเตียงเพียงลำเพียงพังมองประตูห้องน้ำด้วยความรู้สึกสับสน ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่ไม่ต้องรับผิดชอบสายรุ้งด้วยการแต่งงาน ********************************************************************** "โอเคไม่ไปก็ไม่ไป เมียนอนไหนผัวนอนนั่น" "อ้ายยยยย หยุดพูดนะ ไม่มีผัวไม่มีเมีย เราเป็นแค่พี่น้อง" "สายรุ้ง พี่ขอโทษ ถ้าพี่จะบอกว่าจริง ๆ แล้วพี่ไม่ได้รักเธอแบบน้องสาวเธอจะเชื่อไหม" "ไม่เชื่อ! หนูไม่เชื่อพี่เด็ดขาด" "แต่พี่ไม่ได้รักเธอแบบน้องสาวจริง ๆ พี่รักเธอแบบคนรัก" เขาส่งสายตาเว้าวอน พูดทุกอย่างจากใจจริง ๆ แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้าปฏิเสธ "ไม่ต้องพูด ไม่เชื่ออะไรทั้งนั้น ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ยเพราะอยากให้หนูกลับบ้านกับพี่ใช่ไหม ตอนเช้าบอกว่ารักแบบน้องสาวตกเย็นบอกว่ารักแบบคนรัก หนูไม่เชื่อพี่หรอกไม่ต้องมาหลอกกันให้เสียเวลา" "โธ่ สายรุ้ง ตอนเช้าพี่ยังไม่รู้ใจตัวเองแต่ตอนนี้พี่รู้แล้ว หลังจากที่เธอหายไปพี่เหมือนคนบ้า กลัวไปหมดทุกอย่าง มันทำให้พี่รู้ว่าจริง ๆ แล้วพี่รักเธอ" "เหอะ คิดว่าพูดแบบนี้แล้วหนูจะเชื่องั้นเหรอ ไม่มีทาง" ปัง! หญิงสาวตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มด้วยอารมณ์โกรธแล้ววิ่งเข้าห้องนอนก่อนจะปิดประตูเสียงดังใส่หน้าคนใจโลเล ตอนเช้าพูดอีกอย่างตอนเย็นพูดอีกอย่าง หล่อนไม่มีทางเชื่อหรอกว่าเขาจะรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ที่พูดมาทั้งหมดเพราะอยากให้หล่อนกลับบ้านด้วยก็เท่านั้นแหละ พอกลับไปถึงที่บ้านเขาก็เปลี่ยนคำพูดอีก ********************************************************************* "พี่หมอกเป็นอะไร ทำไมดูมีความสุขจัง แปลก ๆ นะเนี่ย" สายรุ้งตัดสินใจถามก่อนที่รถจะเลี้ยวเข้าสู่อาณาเขตของไร่ชา หล่อนเห็นเขายิ้มตั้งแต่ตื่นจนป่านนี้ยังไม่หุบยิ้มไม่รู้มีเรื่องอะไรน่ายินดี "คนมันมีความสุขก็ต้องยิ้มจริงไหม" ไอหมอกหันมาตอบก่อนที่จะขับรถเข้าไปในโรงจอดรถแล้วเดินลงไปเปิดประตูให้เมียอย่างเช่นทุกครั้ง "ขอบคุณค่ะ แต่พี่หมอกจะไม่บอกหนูสักหน่อยเหรอว่ามีความสุขเรื่องอะไร" "เรื่องลูกของเราไง พี่มั่นใจว่าสายรุ้งท้อง ดูสิวันนี้ประจำเดือนยังไม่มาเลย" "โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร อย่าเพิ่งมั่นใจเลยค่ะ หนูว่านะไม่เย็น ๆ วันนี้ก็พรุ่งนี้ประจำเดือนต้องมาแน่นอน" "ทำไมถึงมั่นใจแบบนั้น" คนอยากมีลูกขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย "ลางสังหรณ์" "หึ พี่ก็มั่นใจว่าหนูต้องท้อง ลางสังหรณ์มันบอก โอเค้" "ก็ได้ ๆ ถ้าเย็นนี้ประจำเดือนหนูยังไม่มา เช้าวันพรุ่งนี้หนูจะตรวจให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ดูสิลางสังหรณ์ของใครมันจะแม่นกว่ากัน" "ตกลงแต่พี่มั่นใจว่าลางสังหรณ์ของพี่แม่น คอยดูเถอะ" "ค่าาาา หนูจะคอยดู" ทั้งสองคนยกคิ้วแล้วยิ้มมุมปากให้กันและกัน มั่นใจในลางสังหรณ์ของตนเองโดยเฉพาะไอหมอกที่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าลูกมาเกิดแน่ ๆ เพราะน้ำยาดี! หารู้ไม่ว่าในวันพรุ่งนี้ความผิดหวังจะมาเยือนจนต้องเอาปี๊บมาคลุมหัวร้องไห้สามวันสามคืนก็เป็นได้ จากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปทำงานในไร่อย่างเช่นทุกวัน