เรื่องราวปรัชญาชีวิตของนักวิชาการสูงอายุ วัย 85 ปี ที่ใช้เวลาทั้งชีวิตในการรักษาผู้ป่วย พร้อมกับถ่ายทอดความรู้แก่นักศึกษาในมหาวิทยาลัย โดยเขาเคยคิดว่าคนเราจะประสบผลสำเร็จได้ หากมีความมุ่งมั่นตั้งใจและความพยายาม แต่เขานั้นก็เพิ่งมาเข้าใจในภายหลังว่า ชีวิตมักเจอกับเรื่องบังเอิญมากกว่าเรื่องตายตัว โลกใบนี้เต็มไปด้วยความอยุติธรรมและไร้สาระมากกว่าที่คิด แต่เขายังก็ยังความสุขเล็ก ๆ มาช่วยเยียวยาความเศร้าต่าง ๆ เพราะความสุขเล็ก ๆ และความสนุกที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดระหว่างใช้ชีวิตในแต่ละวัน จะช่วยบรรเทาการปลงอนิจจังและความเศร้าที่สะสมมาตลอดหลายปีได้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าทุกคนต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจวบจนวาระสุดท้าย โดยไม่สูญเสียรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ