อริญญานางแบบสาวชื่อดังหนีการตามล่าไปหลบที่ไร่ของภาสกร ไร่ที่มีทั้งความรัก ความแค้น ซุกซ่อนเอาไว้ “นั่นไงผู้ต้องสงสัย เอ๊ะหรือผู้ต้องหากันแน่” ไม่ทันจะหันกลับลมก็พัดมาทำให้ผ้าคลุมไหล่ที่ถือติดมาปลิวผ่านไปทางด้านข้างของภาสกร “ซวยแล้ว” อริญญาเอามือปิดปากไว้แน่นแต่ก็คงซวยอย่างที่ปากว่าจริงๆ “จุ้นนักนะ ฉันถามอีกครั้งว่าเธอเห็นอะไรบ้าง” “เห็นคุณขุดดินค่ะ” “ตามมาทำไม!” “คุณฝังใครไว้ ลุงคนนั้นมาเข้าฝันฉันนะ คุณฆ่าลุงคนนั้นใช่ไหมไอ้ฆาตรกร!” “เธอรู้ได้ไงว่ามีคนถูกฝังแถมเป็นลุงอะไรนั่นอีก บอกมา!” “ฉะฉันเคยขุดตามนังขาวเจอกระดูก” “อ๋อเลยสะกดรอยตามดูฉันอย่างนั้นเหรอ” “คุณจะปิดปากฉันไหมที่รู้ว่าคุณเป็นคนฝังคนไว้ใต้ต้นชบา” “ปิดสิ” เขาพูดแล้วโน้มหน้ามาชิดก่อนจะประกบริมฝีปากเพื่อปิดปากงามตามที่อริญญาถามเขา “อื้อๆ” “หวาน” เขาเงยหน้ามาชมแล้วผลักร่างเพรียวลงที่พื้นดิน “มะไม่นะฉันกลัวผีคุณลุงคนนั้น” “เออ!” ภาสกรหงุดหงิดพร้อมกับกระชากแขนอริญญาให้เดินตามติดๆ “ปะไปไหน” “ห้องนอน ไปต่อให้จบๆเลือกเอาจะอยู่ใต้ดินหรืออยู่ใต้ตัวฉัน” เขาขู่ด้วยน้ำเสียงดุดันจนอริญญากลัวจนสั่นไปทั้งตัว “มะ มะ ไม่นะ”