“ทำไมวัตถึงทำดีกับเหมียวนักล่ะ” เพราะอยากรู้เหลือเกินว่าทำไมเขาถึงได้ดีกับเธอนัก เลยตัดสินใจถามไปตรงๆ และภวัตก็ตัดสินใจตอบตรงๆ ชนิดไม่คิดจะปิดบังออกไปเช่นกัน “เพราะเรารักเหมียว เราอยากทำอะไรให้เหมียวบ้าง เราอยากเห็นเหมียวมีความสุข ถึงแม้เรื่องที่เราทำให้มันจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่เราก็อยากจะทำ” “วัต! นี่พูดจริงๆ เหรอ วัตรู้สึกอย่างนั้นกับเหมียวจริงๆ เหรอ” บุญญารัตน์จ้องมองใบหน้าของเขาที่เห็นในเงาสลัวโดยอาศัยแสงจากดวงจันทร์สาดส่องเข้ามาเท่านั้น กระนั้นเธอก็ยังเห็นสีหน้าและท่าทางมั่นอกมั่นใจที่เขาแสดงออกมาให้เห็นอยู่ดี “เราขอโทษที่เผลอปากบอกเหมียวไป แต่ในขณะเดียวกันเราก็ดีใจที่ได้บอกเหมียว เพราะที่ผ่านมาเราไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้อยู่กับเหมียวสองต่อสองอย่างนี้เลย อย่าว่าแต่อยู่ใกล้ๆ เลย แค่ได้เจอเหมียวอีกครั้งเราก็เลิกหวังไปนานแล้ว แต่เราก็ไม่เคยหยุดรักเหมียวเลยนะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี เราก็ยังรักเหมียวเหมือนเดิม รักทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางได้สมหวังแน่ เพราะหมาวัดอย่างเราไม่มีสิทธิ์ได้ใกล้ชิดดอกฟ้าอย่างเหมียวหรอก เรารู้ตัวดี” “วัต!” อีกครั้งที่บุญญารัตน์โผเข้าหาแผงอกของเขา แต่ครั้งนี้เป็นเพราะความสงสารที่เธอมีให้เขามากมากก่ายกองแทน เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาจะมีความรู้สึกดีๆ แบบนี้ให้เธอ แต่ต่อให้รู้ เธอก็คงไม่อาจทำให้เขาสมหวังในรักแน่ ในเมื่อฐานะทางบ้านของเธอกับเขาต่างกันไม่น้อย