"เหนื่อยล้าเหลือเกิน และเจ็บปวดที่สุดกับการรักคนที่ไม่มีวันรักเราตอบ แต่เพราะเขาคือทุกสิ่ง ทุกอย่างของชีวิต เป็นเหมือนลมหายใจ เธอจึงหักใจหนีไปให้ไกลจากเขาไม่ลง จนเมื่อสายลมแห่งโชคชะตาพัดพาใครคนหนึ่งผ่านมา ราวกับเป็นสัญญาณให้เธอเริ่มเปิดใจ มีรักครั้งใหม่เสียที เพราะ ‘น้องเพา’ มีเพียง ‘พี่เดรีย’ มาโดยตลอด เธอจึงวางใจ... หรืออาจจะลองใจ... ขอร้องเขา ช่วยเปลี่ยนเธอจากเด็กสาวสวมแว่นกรอบโตเป็นหญิงสาวซึ่งคู่ควรกับการเป็นฝ่าย ‘ถูกรัก’ บ้าง อย่างที่ไม่เคย ทั้งๆ ที่กำลังจะตัดใจได้ หากความอ่อนโยน ห่วงใย และการกระทำของเขาซึ่งแฝงความนัยว่า ไม่ยินดีจะปล่อยเธอไปก็ยิ่งทำเธอเจ็บ... อย่างที่ไม่คิดว่ายังจะเจ็บไปกว่านี้ได้อีก ทำไมกัน ในเมื่อเธอไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถรักได้ แล้วเขายังจะทรมานเธอต่อไปแบบนี้เพื่ออะไร..."