“เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ คุณแม่” ศราวัณเอ่ยขึ้นอย่างคนที่ตัดสินใจเด็ดขาด “หนูว่าเราไม่ต้องโทรเลข ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น” “อ้าว !” ทั้งมารดาและพี่สาวอุทานขึ้นพร้อมกัน แล้วท่านผู้หญิงก็กล่าวต่อไปว่า “แต่แม่จะทำอย่างงั้นไม่ได้หรอก ปิ๋มเอ๊ย ถึงพ่อคชาเขาจะถอนหงอกแม่ แม่ก็ยอม แต่การที่เราจะเฉยเสียดื้อๆ ไม่ติดต่อส่งข่าวให้เขารู้ตัวเลยนั้น แม้ว่าถึงคุณพ่อจะสิ้นไปแล้ว ท่านก็คงไม่วายจะถูกเขาขุดคุ้ยขึ้นมาประจาน” “เปล่าค่ะ ปิ๋มมิได้หมายความจะให้คุณแม่งดการพาเจ้าสาวไปเข้าพิธีแต่งงาน” ธิดาสาวคนเล็กของท่านผู้หญิงอธิบายด้วยน้ำเสียงชัดเจนและอย่างมั่นใจในสิ่งที่ตนจะกระทำลงไป แม้ว่าที่พวงแก้มของหล่อนจะกลายเป็นสีชมพูจัดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้ “ปิ๋มตั้งใจจะเรียนคุณแม่ว่าถ้าพี่คชายินดีที่จะไม่ต้องการเลิกล้มการแต่งงานให้ขายหน้าแขกเหรื่อ แม้ว่าคุณแม่จะพาผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ปุ๋มไปเข้าพิธีเป็นเจ้าสาวของเขาในวันพรุ่งนี้” “เอ๊ะ...” ทั้งมารดาและพี่สาวอุทานพร้อมกัน ศิราณีทำตาโตเมื่อเข้าใจความหมายของน้องสาว “นั่นแกหมายความว่าแกจะยอมไปเข้าพิธีแทนฉันอย่างงั้นหรือ ปิ๋ม ?” “เพื่อช่วยไม่ให้คุณแม่ต้องเสียผู้ใหญ่ และเพื่อรักษาหน้าพี่คชาไว้ ปิ๋มยินดีทำทุกอย่างค่ะ ถ้าคุณแม่เห็นสมควร” เป็นคำตอบอันหนักแน่นของศราวัณ ดุษฎีธรรม !