บทบันทึกเล่มเล็กนี้ ผมกะจะให้ลูกหลานจัดพิมพ์ในวาระงานศพของผม แต่ผมคงยังไม่ถึงวาระนั้นโดยง่าย จึงคิดจะพิมพ์ลงเพจ Facebook ไว้ให้ใครสักคนอ่านเล่น แต่พอมาคิดดูแล้ว น่าจะไปเขียนลง Bloggang ดีกว่า เขียนไปเขียนมาได้สักสองสามบท อายตัวเอง จะบอกว่ามันโรแมนซ์ซะเหลือเกินก็ใช่ที่ เลยพิมพ์ในคอมเก็บไว้ซะงั้น สุดท้ายตกลงปลงใจได้ ทำเป็น E-Book ดีกว่า ความจริงแล้ว ผมขอสารภาพตามตรงว่า ผมเขียนเอาความบันเทิงตัวเองถ่ายเดียว ไม่รู้ใคร...เขาจะมาบันเทิงด้วยไหม? แต่ใครจะไปรู้ ถ้าคุณผ่านเข้ามาแล้วคุ้นๆ คุณอาจจะมีความทรงจำบางอย่างร่วมกับผมมาตั้งแต่ปางก่อนก็เป็นไปได้