ทางเลือกของคนเรามีไม่มากโดยเฉพาะคนที่เกิดมาต่ำต้อยเช่นนาง ต่อให้ต้องทำสิ่งที่นางไม่เต็มใจก็จำต้องทำเพื่อรักษาชีวิตน้อย ๆ ของนางให้มีลมหายใจต่อไป ขึ้นชื่อว่าดอกไม้ย่อมมีวันเบ่งบานงดงาม นางเองก็เป็นเช่นดอกไม้ที่รอวันเบ่งบาน แต่ทว่ากว่าดอกไม้นั้นจะเบ่งบานย่อมผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านฝน ถึงจะเบ่งบานอย่างงดงาม เขาเดินมาหานางแล้วยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลริน “หนีไปด้วยกันเถิด” หลิวคังกล่าว “ข้าไปไม่ได้...ข้ายังต้องแบกรับหน้าที่ความรับผิดชอบของแคว้นฉู่” “แต่เจ้าจะต้องทุกข์ทนเช่นนี้ตลอดไป” “มันเป็นโชคชะตาของข้า” เขาดึงนางเข้ามาสวมกอดทั้งที่รู้ว่าไม่ควร “ข้าขอให้กอดนี้เป็นกอดสุดท้ายของเรา...ข้าไม่อยากผิดคำสาบาน”