" มาเช็ดตัวให้ข้า " เสียงสั่งงานแบบนายบ่าว นอกจากนางที่เหลืออยู่ในกระโจมกับเขาก็ไม่มีผู้ใดแล้ว  มีมี่จึงค่อยๆก้าวเข้าใกล้จัดการหยิบผ้าชุบน้ำบิดพอหมาดค่อยๆเช็ดลำแขน ลำคอ หลังไหล่ แผงอก ท่อนขายาว ผ้าผืนน้อยถูกชุบน้ำและเช็ดถูตามส่วนต่างๆบนร่างกายเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เช็ดถูเกือบทุกส่วนแล้ว เหลือไว้เพียงส่วนนั้น ที่นางไม่กล้าทำ " ทำไมไม่เช็ดของข้าด้วยเล่า หรือรังเกียจ..." "......" นางก้มหน้าซ้อนผิวแก้มที่แดงระเรื่อ นางไม่ได้รังเกียจแต่นางอาย แม้นจะเคยมีอะไรๆ กันแต่นางก็ยังไม่เคยสัมผัสเขาทุกส่วนเช่นนี้มาก่อน " ทีเจ้าไม่สบายข้าชำระ ล้างให้เจ้าทุกส่วน " คนกล่าว กล่าวหน้าตาเฉย ก็ยามนั้นนางไม่สบายหลับใหลไม่รู้ตัว นางไม่ได้ขอให้เขาทำให้สักหน่อย ยามรู้ตัวแล้วนางก็ห้ามปรามแต่เขาไม่เคยฟัง " เช็ดซะ " คำสั่งน้ำเสียงบางเบา  นางจึงนั่งลงคุกเข่าใช้ผ้าในมือชุบน้ำอุ่นค่อยๆจับประคองมันไว้ในอุ้งมือ สิ่งนั้นรู้สึกนุ่มมือนางนัก แล้วนางจึงค่อยๆใช้ผ้าที่ชุ่มน้ำเช็ด...เช็ดๆ...มือนางอดสั่นไม่ได้ด้วยเป็นงานแรกของนาง บรรจงเช็ด ขัด ถู แต่...ยิ่งเช็ดมัน ถูมัน....มันยิ่งขยายใหญ่ขึ้น...ใหญ่ขึ้น จนเต็มคับเกินมือนางที่กำลังกำมันอยู่ แปลกจริงจากที่นุ่มมือ เหมือนมันง่วงเหงาเซื่องซึม ยามนี้มันกลับคึกคักแข็งขืน ผงกหัวขึ้นผงาดชูคอชี้หน้านางได้ เสียงสูดลมหายใจของเจ้าของมันฟังลึก หนักหน่วงขึ้น นางอดเงยหน้ามองเขาไม่ได้ เห็นเขาขบกรามแน่นหลับตาลงเหมือนพยายามกดข่มอารมณ์บางอย่าง หน้าอกซ้ายเขาไหวสะท้านเพราะแรงอารมณ์ มีมี่เห็นเช่นนั้นนางจึงรีบปล่อยมือจากสิ่งที่กำอยู่