หญิงสาวเปิดประตูห้องนอนของห้องพักรับรองแขกที่เธอเข้าพานทีเข้ามาเมื่อตอนหัวค่ำ เธอเห็นเขานอนหลับสนิทอยู่บนเตียงจึงเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวนอนที่ว่างข้างๆเขา นทีรู้สึกตัวตื่นเมื่อสัมผัสได้ว่ามีคนมากอดตัวเขา "ไหนบอกจะไม่เข้ามาหาไง " เขาแซวทั้งที่ยังสะลึมสะลือ หญิงสาวไม่ตอบแต่กอดเขาแน่นขึ้น"หรือว่าละเมอ" ไม่มีคำตอบใดๆจากคนถูกถาม "มีน เป็นอะไรหรือเปล่า" เขาเริ่มเป็นห่วง "เราฝันร้าย" หญิงสาวตอบกลับมา "ฝันร้ายเกี่ยวกับเราหรอ" "อืม" หญิงสาวพยักหน้า ชายหนุ่มลูบศีรษะเธอเบาๆ "ไม่ต้องกลัวนะ โบราณว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี" เขาปลอบเธอ "เชื่อได้ไหมเนี่ย" "ไม่ต้องคิดมาก เห็นไหมเราสบายดี" นทีดึงตัวหญิงสาวที่นอนซบอกเขาอยู่ออกห่างเพื่อให้เธอเห็นว่าเขาปลอดภัยดี "เห็นแล้ว เราแค่ตกใจ" "ขวัญเอ้ยขวัญมา" มือหนายังคงลูบผมเพื่อเรียกขวัญให้ "ตอนนี้หายแล้ว งั้นเรากลับไปนอนก่อนนะ" หญิงสาวว่าแล้วลุกจากเตียง แต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นเตียงแขนแข็งแรงของชายหนุ่มก็ดึงเธอกลับมานอนที่เดิม "เข้ามาแล้วไม่ให้ออกไปหรอก" เจ้าของห้องชั่วคราวบอกผู้บุกรุก "อือ ไม่ได้ เดี๋ยวแม่ว่า" "ท่านไม่ว่าหรอก ท่านเข้าใจ นะ นอนนี่นะ เผื่อคืนนี้มีนเกิดฝันร้ายขึ้นมาอีกรอบ เราจะได้ปลอบไง" ชายหนุ่มว่าแล้วกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น "ไว้ใจได้ไหมเนี่ย" "แค่นอนกอดเฉยๆ ไม่ทำอะไรหรอก จริงๆ" "รับปากแล้วนะ ถ้ามากกว่านั้นเจ็บตัวแน่" มีนาขู่เขาไว้ก่อน ถ้าเขาทำจริงเธอก็ทำร้ายเขาไม่ลงหรอก