"ซือเม่ย ซือหมิงจิ้ง ตลอดมาล้วนเป็นคนอ่อนโยน ความประพฤติสมบูรณ์แบบ และอยู่ในโอวาท เขาเหมือนปุยหิมะที่เพิ่งตกลงมา ขาวบริสุทธิ์ไร้มลทิน ด้วยเหตุนี้ เมื่อบนพื้นหิมะมีฝุ่นธุลีตกต้องเพียงเล็กน้อย ดอกเหมยแย้มบานครึ่งดอกแม้สักกิ่ง ก็ล้วนสะดุดตาจนน่าพะวง เขาเติบใหญ่ขึ้นมาเหมือนดอกถานฮวาที่ผลิบานในราตรีอันยาวนาน กลีบเลี้ยงเขียวชอุ่มไม่อาจปิดซ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่อยู่ภายใน กรุ่นกลิ่นหอมขจรขจาย แผ่ราศีบดบังทุกสรรพสิ่งรอบด้าน บุรุษผู้นี้รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าขาวดุจหยกน้ำแข็ง นัยน์ตาดอกท้อท่วมท้นด้วยความรู้สึก แวววาวอ่อนละมุนดุจธารวสันต์ ดูแล้วช่างอ่อนโยนนัก เกรงว่าต่อให้บันดาลโทสะขึ้นมาก็คงนุ่มนวลไปหมด แนวโค้งของสันจมูกเนียนลื่นอ่อนโยน มากไปกว่านี้สักส่วนก็จะคมเข้มเกินไป น้อยไปกว่านี้สักส่วนก็จืดจางเกินไป ริมฝีปากแดงอิ่มเต็มดุจผลอิงเถาพราวน้ำค้าง คำพูดที่เอ่ยออกมาล้วนหวานละมุน ความผิดของเขาก็ดี ความลังเลของเขาก็ช่าง ความเห็นแก่ตัวเพียงเล็กน้อยบางครั้งบางคราวของเขา ล้วนชัดเจนจนเห็นได้ชัด ทั้งยากจะลืมเลือน เดิมเขาเองก็เป็นคนธรรมดา มิใช่รูปสลักหิน มิใช่ภาพวาดบนม้วนผ้าไหม เขาเองก็มีความเห็นแก่ตัว แต่ไม่เคยมีใครเข้าใจเขาอย่างถ่องแท้ "