สิพิมมองนิทรรศการภาพถ่ายของ Cavin ที่หล่อนทุ่มเทแรงกายแรงใจจัดขึ้นจนสำเร็จ บางที.. นี่อาจเป็นสิ่งเล็ก ๆ ที่หล่อนจะทำเพื่อตอบแทนพ่อได้ หญิงสาวเดินเรื่อย ๆ ไล่สายตามองภาพต่าง ๆ แต่แล้ว... เท้าที่กำลังจะก้าวผ่านภาพทหารเด็กแห่งฆานาแลนด์กลับก้าวข้าลง ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าภาพถ่ายภาพนั้น ราวกับต้องมนต์สะกด หญิงสาวบอกไม่ถูกเหมือนกันว่า เหตุใดจึงได้รู้สึก “แปลก ๆ” กับภาพนี้ กระทั่งตัดสินใจนำมาจัดแสดง “ถอดภาพนี้ลงเสีย” เสียงเรียบติดจะห้วนฟังดูคล้ายคำสั่ง ทำให้สิพิมต้องหันกลับไปมองคนพูดทันที ในนาทีสั้น ๆ ที่มองกัน หล่อนเก็บรายละเอียดได้เพียง เขาเป็นผู้ชายผิวสีทองแดง “ไม่มีเหตุผลที่ฉันต้องทำตามคำสั่งของคุณ” “ภาพนี้เป็นอดีตไปแล้ว หลังจากการเดินสวนสนามของทหารเด็กเหล่านี้ มีผู้คนมากมายที่ถูกล้อมฆ่าอย่างป่าเถื่อน คุณจะเอารูปนาทีแห่งความตายมาแสดงทำไม” “ก็เพื่อให้คนที่ยังอยู่ได้ตระหนักน่ะสิ ว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น” “ใครกันที่ยังอยู่” “ก็กลุ่มกองโจรในฆานาแลนด์ยังไงล่ะ” ชายหนุ่มยิ้ม ดวงตาสีแปลกเป็นประกายราวกับได้ยินได้ฟังถ้อยคำที่อ่อนหวาน “คุณยังไม่เคยรู้จัก “ดวงใจพยัคฆ์” เลยนะ ... สิพิม”