การดำเนินมรรคไม่ใช่การนิ่ง สงบ เบา สบาย มีปิติรองรับ ถ้าเป็นแบบนั้นให้รู้เลยว่าอาจจะเกิดข้อผิดพลาดขึ้นแล้ว เพราะการปฏิบัติจะต้องไม่นิ่ง ไม่สงบ ไม่เบา ไม่สบาย แต่เมื่อปฏิบัติแล้วจะอำนวยผลให้เกิดความนิ่ง ความสงบ ความเบา ความสบาย ดังนั้น ให้เข้าใจว่า ในขณะปฏิบัติต้องไม่นิ่ง อย่านิ่ง อย่าสงบ อย่าเบา อย่าสบาย อย่าถามหาความสงบ อย่าถามหาความสบาย ต้องปฏิบัติกับอารมณ์ ต้องยอมทุกข์กับอารมณ์ ไม่เช่นนั้นเราจะไม่เกิดปัญญา ผลที่เกิดจากการปฏิบัตินั่นแหละ ถึงจะเป็นความเบา ความสบายที่ยั่งยืน เพราะมีความรู้