นั่นเป็นคืนสุดท้ายและชั่วโมงสุดท้ายที่พวกเรานักเขียนจากเก้าประเทศได้ร่วมสังสรรค์กันอย่างสนุกสนานและมีความสุขกับมิตรสหายชาวสแกนดิเนเวีย เพราะว่าในเช้าวันรุ่งขึ้นนั่นเอง เราต่างคนก็ต้องแยกย้ายกันกลับสู่บ้านเกิดเมืองนอนของตนพร้อมกับความทรงจำอันน่ารื่นรมย์ที่จะฝังใจเราทุกคนไปตลอดกาล ขณะที่เขียนบันทึกบทสุดท้ายนี้เป็นคืนวันที่ ๑๙ มีนาคม ๒๕๑๐ สามร้อยหกสิบห้าวันเต็มๆ นับจากคืนวันนั้นดิฉันอดคิดไม่ได้ว่า จะมีใครสักคนหนึ่งหรือไม่ในคณะของเราที่หวนนึกถึงวันที่ ๑๙ มีนาคมเมื่อปีที่แล้ว ซึ่งเราทุกคนได้นั่งล้อมวงกันอย่างมีความสุข ณ ยอดตึกโรงแรมโรยัลในกรุงโคเปนเฮเกน อันเป็นจุดที่สูงที่สุดจุดหนึ่งในดินแดนสแกนดิเนเวียอันเป็นที่รักของเรา ลาก่อนสแกนดิเนเวีย …