มือน้อยๆ สอดเข้ากับมือใหญ่ที่สั่นเทานิดๆ สายตาของคนเป็นพ่อ ก้มลงมองลูกน้อย โซ่คล้องใจของเขาและเธอ “พ่อจ๋า แม่อยู่ไหน” คำถามของลูกน้องทำเอาคนเป็นพ่อ เจ็บแปลบกลางใจ พยายามฝืนยิ้มให้ลูก “แม่อยู่นี่ไงคะคนเก่ง” เขาตอบออกไป ย่อมตัวมองหน้าลูกน้องก่อนดึงเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างแสนรัก สายตามองไปยังภาพหน้าสุสานนั่น *** สายตาคมที่ทรงอำนาจ ทรงพลัง สยบลูกน้องเป็นพันๆ ในเครือดีวาเรียลเอสเตท บริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ใหญ่ติดอับดับสิบของบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ของเอเชียก็ว่าได้ แต่สำหรับลูกน้อย แก้วตาดวงใจของเขาและภรรยานั้น เขามีแต่สายตาอ่อนโยน สายตาแห่งความอบอุ่น สายตาแห่งความรักมอบให้ลูกน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ ผิดกับภาพตรงหน้า ภาพหน้าสุสานในกลางเมืองหลวงแห่งนี้ หญิงสาวที่เป็นที่มาของความรักทั้งหมด นอนอย่างสงบใต้ผืนดินแห่งนี้ เขาวางช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ลง มองใบหน้าที่คงงดงามประทับใจเขาตลอดมาอย่างคิดถึงและเสียดายที่มีเวลาอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่ก็ทำให้เขารู้จักความรัก ความเสียสละ และความอบอุ่นเพราะตลอดชีวิต คิดถึงตรงนี้ ทำเอาดีวาสน้ำตาซึมออกมา ยิ่งก้มมองดูคนข้างๆ ร่างตุ้ยนุ้ยแล้วยิ่งปวดใจ เพราะนี่คือตัวแทนทั้งหมด น้องไข่มุก...เด็กหญิงดีรกา โซเนีย วัย 4 ขวบ โซ่คล้องใจของเขานั่นเอง มือน้อยๆ สอดเข้ากับมือใหญ่ที่สั่นเทานิดๆ สายตาของคนเป็นพ่อ ก้มลงมองลูกน้อยที่เอามือจับชายชุดกระโปรงสีชมพูบานฟูรอบตัวไว้ โซ่คล้องใจของเขาและเธอ “พ่อจ๋า แม่อยู่ไหน” คำถามของลูกน้องทำเอาคนเป็นพ่อเจ็บแปลบกลางใจ พยายามฝืนยิ้มให้ลูก “แม่อยู่นี่ไงคะคนเก่ง” เขาตอบออกไป ย่อตัวลงนั่งย่องมองหน้าลูกน้องก่อนดึงเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างแสนรัก สายตาคมไหวระริกมองภาพหน้าหลุมศพตรงหน้า ห้าปีที่แล้ว “นี่ดีวาส นายจะมาลงทุนเมืองไทยทำไม ไปเวียดนามดีกว่า ที่นั่นติดทะเล แถมใกล้กับจีน กำลังซื้อก็มาก แล้วยังเป็นที่สนใจของนักธุรกิจที่เขาย้ายฐานจากพม่า ไทย มาเวียดนามกันหมดแล้ว” เสียงคัดค้านของโทนี่ เพื่อนรักและที่ปรึกษาธุรกิจให้กับ ดีวาส โซเนีย หนุ่มนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์สัญชาติอังกฤษ วัย 38 ปี สูง 185 เซนติเมตร ผมทอง ดั้งโด่ง ตาคมเข้ม พร้อมพกดีกรีปริญญาตรีจาก LSE หรือ London School of Economics อันเป็นสถาบันเฉพาะทางสายสังคมศาสตร์ ถือเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยดังของอังกฤษ ที่โดดเด่นในด้านเศรษฐศาสตร์และรัฐศาสตร์เลยทีเดียว และปริญญาโทจาก University of Kent ที่มีชื่อเสียงในด้านการบริหารเป็นลำดับต้นๆ ของโลก “แต่กันอยากไปลงทุนที่นั่น” คนวางแผนการลงทุนไว้แล้วค้าน “ทำไม” “ตรงนั้นเป็นศูนย์กลางของการลงทุนทุกอย่าง มีความอิสระเสรี และการเดินทางก็สะดวก ที่สำคัญเป็นประเทศที่มีผู้หญิงสวย” “นายก็คิดแค่นี้ แล้วนี่มินนี่เขารู้เรื่องที่นายจะไปที่นั่นหรือเปล่า” มินนี่ คือนางแบบสาวที่ดีวาสควงอยู่ในตอนนี้ “ทำไมจะต้องรู้ล่ะ” คนไม่ชอบให้ผู้หญิงพวกนี้มาวุ่นวายย้อน “อ้าว ก็นายกับหล่อนเป็นคู่จิ้นกันไม่ใช่เหรอ” “แค่ควง ยังไม่ลึกซึ้งขนาดไปไหนจะต้องรายงาน” “เอ่อ นายก็เป็นซะอย่างงี้แหล่ะ พอคนดีๆ เขาจะจริงจังด้วย นายก็เผ่นแนบ” โทนี่ต่อว่า ด้วยรู้นิสัยของดีวาสดี เขาไม่ชอบผู้หญิงมาวุ่นวาย ชอบอิสระ ทำอะไรก็ได้ ไม่ชอบให้ใครมาตามจิก แต่ผู้หญิงอยากชิดใกล้มากกว่าถอยหนี เมื่อดีวาสทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมใจป้ำอีกด้วย “หึ นายคิดว่าดีเหรอ” คนคุ้นเคยกับมินนี่มาหลายเดือนย้อนกลับบ้าง ทำเอาโทนี่คิ้วขมวด “ทำไม เธอก็ดีนี่ มาจากตระกูลดี มีมรดก มีอาชีพที่ใครๆ ต่างอยากเป็นกัน” “แค่นั้นเองเหรอที่นายมองเห็น” คนอยากได้มากกว่านั้นบอก ทำโทนี่งง “อะไรของนาย กันเริ่มไม่เข้าใจแล้ว” “หึ นี่ไง เป็นจุดอ่อนของนายที่ไม่เคยเข้าใจผู้หญิง” “เอ่อ กันยอมรับว่าอ่อนหัดเรื่องผู้หญิง ไม่เหมือนนายที่ช่ำชองจนไม่ซ้ำหน้า” “ของมันแน่อยู่แล้ว เมื่อกันเป็นที่ต้องการของสาวๆ ว่าแต่นายจะไม่ได้เมืองไทยด้วยจริงๆ เหรอ” ดีวาสถามย้ำอีกครั้ง อยากให้โทนี่ไปด้วย “ถือโอกาสไปเที่ยวด้วย สาวๆ ก็สาย เมืองก็สวย นายไปเที่ยวของนายที่อยากไป” “ไม่ล่ะ ขอทำงานอยู่นี่ดีกว่” คนบ้างาน ห่วงงานรีบปฏิเสธ “ได้ ตามใจ กันจะได้ให้สตีฟจองที่พักสำหรับกันคนเดียว” “อืม แล้วจะให้กันนัดคุณเจริญเลยไหม” ตึกเจริญทาวเวอร์ ตั้งเด่นอยู่ใจกลางเมืองหลวง ถนนนราธิวาสที่พลุกพล่านด้วยผู้คนและรถยนต์ แต่เดินทางสะดวกทั้งรถไฟใต้ดิน บนดินนั่นเอง จึงไม่เป็นปัญหาสำหรับคนที่มาทำงานในตึกแห่งนี้ ด้วยความสูง 50 ชั้น มีการแบ่งพื้นที่หลากหลาย ทั้งที่พักอาศัย ศูนย์การค้า ออฟฟิศให้เช่า และพื้นที่สันทนาการต่างๆ ที่หลากหลาย คนมาที่นี่จะต้องใช้เวลาเกือบสามวันถึงจะทั่วตึก แต่ตึกนี่ ยังไม่ใช่เป้าหมายของดีวาสที่จะมาลงทุน เพราะเขาเล็งที่ดินริมน้ำเจ้าพระยาไว้แล้ว อยากสร้างให้มันยิ่งใหญ่กว่านี้ แต่จะต้องหาผู้ร่วมลงทุนด้วยอย่างคุณเจริญ เจ้าสัวใหญ่ของที่นี่นั่นเอง “ยินดีต้อนรับสู่เมืองไทยครับ” เจ้าสัวเดินทางมาต้อนรับดีวาสด้วยตนเองถึงบันไดเครื่องบินเจสส่วนตัว หลังจากมันลงแตะพื้นดินของประเทศไทย และจอดอย่างสงบบริเวณลานจอดเครื่องบินส่วนตัว ณ สนามบินดอนเมือง “ขอบคุณครับ ยินดีเช่นกันที่คุณเจริญมาต้อนรับด้วยตนเอง ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก” “ถือว่าคุณดีวาสให้เกียรติผมมากกว่าครับ” เจริญยิ้มให้กับนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ที่จะมาลงทุนร่วมกับเขา “ครับ ว่าแต่ที่ดินที่ผมอยากดูนี่ ไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ” คนอยากลงทุนถามเรื่องงานทันที “แน่นอนครับ ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้ไปดูสถานที่ได้เลยครับ ผมให้ลูกน้องเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว” “ดีครับ ผมมีเวลาแค่ 5 วัน แล้วจะต้องเดินทางไปดูไบต่อ” คนมีโรงแรมที่นั่นอีกแห่งที่ลงทุนไว้ ถือโอกาสแวะไปดูกิจการสักหน่อย