หญิงสาวเอื้อมมือไล้แก้มสากด้วยความรัก ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าเมื่อคิดถึงเรื่องของวันข้างหน้า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงเด่นชัด ทุกการกระทำและสัมผัสที่ชวนล่องลอยเธอยังจำมันได้ดี แต่เขา...คงจำไม่ได้ว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไปบ้าง เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์อาจทำให้ชายหนุ่มพลั้งพลาดมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแฟนกำมะลออย่างเธอ ศุภณัฐคงจะเสียใจมากกับการที่ต้องผิดใจกับคนๆ นั้น “ไลลาไม่โกรธและไม่ถือโทษคุณพายหรอกนะคะ เพราะทั้งร่างกายและหัวใจของไลลามอบให้คุณพายไปหมดแล้ว” เสียงหวานพูดแผ่วเบา คนหลับลึกไม่ได้ยินจึงเป็นโอกาสที่จะทำให้เธอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป แม้กายจะใกล้กันและแนบชิดกันมากเพียงใด แต่ก็ยังมีเส้นบางๆ กั้นเอาไว้ ศุภณัฐไม่เคยล้ำเส้นเข้ามา มีเพียงเธอคนเดียวที่ตัดเส้นบางๆ นั้นจนขาดสะบั้น เมื่อคืนเธอมีสติครบถ้วน...สวมรอยเป็นคนรักของเขา ฉวยโอกาสรับความหอมหวานตอนที่เขาพร่ำเพ้อสิ่งในใจ ‘ทำไมคุณพายถึงดื่มเหล้าไม่ได้คะ แพ้แอลกอฮอล์เหรอ’ ‘เปล่าหรอกครับไม่ได้แพ้ แต่เวลาดื่มแล้วจะติดยาวแถมเวลาเมาชอบทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัว ตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้เป็นแบบนี้หลายครั้ง...ผมเลยเลี่ยงที่จะดื่มเพราะกลัวตื่นขึ้นมาทำงานไม่ไหว’ “สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเป็นความลับค่ะ ไลลาสัญญา...” ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่หยาดน้ำตาที่ไหลทางหางตา มันเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าหัวใจของเธอกำลังเจ็บปวด “เมื่อคืน...” ศุภณัฐลูบหน้าตัวเองพร้อมมองไลลาที่กำลังยกชามข้าวต้มเข้ามาให้ “ผมเมามาก... ผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดีลงไปใช่ไหม” “ไม่ค่ะ เมื่อคืนคุณพายเมาจน...หลับไป” คำโกหกที่สร้างขึ้นมาเรียกรอยยิ้มบางๆ ของศุภณัฐได้ ดูเหมือนเขาจะโล่งใจที่เธอบอกว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สำหรับเธอแล้ว เธอจำได้ทุกสัมผัสและท่วงทำนองและทุกคำพูด คำพูดที่เฉือนหัวใจของเธอออกไปจนแหว่ง ‘พี่ขอโทษ พี่รักรุ้ง’ คำๆ นี้ ที่ทำให้เธอต้องยอมกดมันให้เป็นเพียงแค่ความฝัน...