“คุณเป็นใคร!” หลังจากยืนอึ้งกับสภาพของอีกฝ่ายที่มานอนร่วมเตียงกับเธอด้วยบ็อกเซอร์ตัวเดียวแล้วพิลาพัชรก็เอ่ยถามเสียงแข็ง จ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง “แล้วจะให้เป็นอะไร” “อย่ามายียวน รีบตอบมาเร็วๆ” หญิงสาวตวาดกลับหน้าตาขึงขัง “ใจเย็นๆ ก่อนนะแม่คุณ อย่าเพิ่งมองผัวตาถลนแบบนั้น ตอนนี้ผัวง่วงมากๆ สมองยังไม่เข้าที่” พูดจบภามก็เอียงคอไปมาแล้วบีบนวดที่ต้นคอ ขณะที่พิลาพัชรก็ตาถลนหนักกว่าเดิม เพราะได้ยินชัดเต็มสองหูว่าอีกฝ่ายแทนตัวเองว่า ‘ผัว’ ‘เมื่อคืนเธอโดนลักหลับเหรอ’ หญิงสาวพยายามนึกและสำรวจร่างกายของตัวเอง ก็ไม่ได้พบความผิดปกติอะไร แต่เธอไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย แล้วไอ้ความรู้สึกการมีสามีจริงๆ มันต้องรู้สึกยังไงบ้างล่ะ เจ็บ ปวด หรือเมื่อยเหรอ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้มีอาการอะไรเลย “แม่คุณ เลิกทำตาถลนใส่ผัวได้แล้ว” “อย่ามามั่ว ฉันยังไม่เคยมีสามี” เพราะแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้เสียตัวให้อีกฝ่ายเธอจึงโต้กลับทันควัน “มีแล้วเมื่อคืน แล้วตอนนี้ผัวคุณก็ยืนอยู่ตรงนี้” ภามชี้นิ้วจิ้มที่หน้าอกตัวเอง ตาก็จ้องไปที่อีกคน “ไม่จริง!” “จริง!”