พายุพัดกระหน่ำที่ใดก็ไม่เท่ามรสุมร้ายที่เกิดจากคนในครอบครัวเดียวกัน บัวบูชาเข้าใจคำนี้ได้ดีเมื่อจู่ๆ “บ้าน” ที่อยู่อาศัยมาตั้งแต่เกิดกลายสภาพเป็นดั่งสมรภูมิรบ “ครอบครัว” ที่ควรเป็นที่พักพิงใจแห่งสุดท้าย หายวับไปเหมือนไม่เคยมี เคยได้ยินผ่านหู ได้เห็นผ่านตามามาก ทั้งปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้ พ่อตาลูกเขย ผัวกินเหล้า เมียเอาแต่เล่นไพ่ ทิ้งลูกตาดำๆ ให้อดมื้อกินมื้อ พี่น้องทะเลาะตบตีแย่งมรดก ฯลฯ สารพัดสารพันที่ฟังดูราวกับละครหลงโรง จนมาเจอกับตัวจึงได้รู้ว่า ละครโทรทัศน์ที่ว่าเน่า ยังไม่เท่าละครชีวิต ลำพังตนเองยังไม่เท่าไร แต่ที่หนักหนาสาหัสต่อหัวใจยิ่งกว่า คือการพาพ่อวัยเกษียณก้าวออกจากบ้านมาเริ่มต้นชีวิต “ใหม่” อีกครั้งในวัยวันที่ควรได้ผ่อนพักจากการงานที่ทำเพื่อครอบครัวมาทั้งชีวิต มีความสุขในบั้นปลายท่ามกลางลูกหลานพร้อมหน้า หากเมื่อตัดสินใจก้าวออกมาแล้ว ก็ต้องเดินหน้าต่อไป หนทางเดียวที่ทำได้ คือการจับจูงมือพ่อไว้ เติมขวัญกำลังใจซึ่งกันและกัน หญิงสาวไม่รู้หรอกว่า คนบนฟ้าที่ทำราวจะกลั่นแกล้งให้หล่อนกับพ่อต้องพบเผชิญมรสุมชีวิตเตรียมอะไรไว้รอรับในวันคืนข้างหน้า...เป็นผืนดินกันดารแห้งผากไร้รักและหวัง หรือสวนขวัญอันชุ่มฉ่ำเย็น ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า หนทางตรงๆ ง่ายๆ ที่เลือกทำ คือการจับจูงมือพ่อไว้ จะสะกิดหัวใจใครบางคนให้ต้องเหลียวมอง