“อะไร ไม่สนเหรอ” เธอหน้าชากับคำพูดของหนุ่มตรงหน้า เขาหล่อบาดตาบาดใจของเธอจนอยากได้มาเป็นสามี แต่ดูเขาสิ กลับเมินเฉย ซ้ำยังว่าเธอเป็นหมูตอนซะนี่ ทำเอาเธอต้องปฏิวัติตัวเอง เพื่อให้ได้เขามาครอบครอง แล้วจะได้เขี่ยเขาทิ้งอย่างที่เขาทำกับเธอ ********* เกล้านุรี นั่งหน้าบึ้ง มองหน้าว่าที่คู่หมั้นของเธออย่างไม่สบอารมณ์ “พี่คีรี” เธอเรียกเขาเสียงอ่อน หน้าง้ำ มองหน้าหล่อเข้มของคีรี หรือพี่คีรีของเธอนั้นแหล่ะ เขาเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทบิดา ที่สัญญากันว่า หากลูกของทั้งสองออกมาเป็นชายหญิงจะหมั้นหมายแล้วให้แต่งงานกัน และตอนนี้ทั้งสองต่างเติบโตจนเป็นสาวเป็นหนุ่มด้วยกันทั้งคู่แล้ว และคีรีกำลังเข้าเรียนรู้งานต่อจากบิดาในบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ขณะที่เกล้านุรี ไม่ได้ทำงานอะไร เพราะบิดามารดาหวงมาก ไม่อยากให้ลูกสาวลำบาก ให้นั่งๆ นอนๆ อยู่บ้าน เตรียมเป็นแม่บ้านเท่านั้น เพราะอนาคตก็จะต้องให้คีรีมาเป็นผู้บริหารของบริษัทที่บิดาสร้างขึ้นในกิจการค้าขายอุปกรณ์ไฟฟ้าอยู่แล้ว “พี่คีรี” เธอเริ่มไม่สบอารมณ์เมื่อคีรียังเฉย สนใจแต่อะไรก็ไม่รู้ในไอแพดของเขา ทำเอาเธอเริ่มไม่พอใจ ดึงไอแพดออกจากมือเขา “เฮ้ย!” คีรีร้องลั่น หน้าตึง คิ้วขมวดขึ้นมา พร้อมยื่นมือจะคว้าไอแพดคืนมา แต่หญิงสาวไม่ยอม ทำเขาเริ่มไม่พอใจบ้าง “เอาคืนมาเกล้า” น้ำเสียงที่เคยทุ้มนุ่มนวลเริ่มห้วน พร้อมกับสายตาคมกริบที่มองหน้าเธออย่างไม่พอใจชัดเจน “ไม่” หญิงสาวยังคงไม่ยอม อยากให้เขาสนใจและคุยกันบ้าง “พี่สนใจเกล้าบ้างสิคะ เกล้าอุตส่ามาหานะ” เธอบอกหน้าง้ำงอน ทำเอาคีรีถอนใจ “เอาไอแพดคืนให้พี่ก่อน พี่ขอดูข้อมูลแปป แล้วจะคุยด้วย” เขายอมแพ้ เพราะข้อมูลที่เลขาฯ ของบิดาส่งมาให้ดูนั้นสำคัญมาก วันพรุ่งนี้เขาจะต้องออกไปพรีเซ้นท์ให้กรรมการท่านอื่นๆ ในที่ประชุมใหญ่ฟังด้วย จึงต้องเตรียมตัวอย่างดี แต่คนตัวอวบหน้าหวานสวยข้างๆ กลับทำให้เขาหงุดหงิดใจ “มีอะไรน่าสนใจนักหนาคะ นี่ เกล้านี่ค่ะ ที่พี่จะต้องสนใจ” เธอชี้ที่อกใหญ่ของตนเอง ทำเอาคีรีส่ายหน้า ไม่ชอบใจ และไม่ชอบการคลุมถุงชนแบบนี้ อีกทั้งเกล้านุรีก็ไม่ใช่ผู้หญิงในสเปคของเขา เธออวบจนจะอ้วน แถมยังใส่คอนเทคเลนส์ แล้วยังไม่ทำงานทำการด้วย วันๆ คอยแต่โทรถามเขาว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร เสาร์อาทิตย์ก็แวะมาหา ทำเอาเขารำคาญ แต่ไม่กล้าพูดตรงๆ แล้วช่วงนี้เขามีงานที่จะต้องศึกษามากมาย เธอก็มาก่อกวนให้เขาไม่มีสมาธิในการเรียนรู้งานด้วย จนเริ่มจะไม่พอใจ “นี่มันจะมากไปแล้วนะ” คีรีเริ่มจะทนไม่ไหว ตะเบงเสียงห้วนใส่เธอทันที ทำให้เกล้านุรีสะดุ้ง “พี่คีรี พี่ทำไมต้องมาตะคอกใส่เกล้าด้วยคะ” เธอย้อนถาม ทำท่าจะร้องไห้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกเบื่อกับการบีบน้ำตาของเธอ “ทำไมจะว่าไม่ได้ ก็เกล้าวุ่นวายกับพี่ขนาดนี้” “แต่เราเป็นคู่หมั้นกันนะคะ” “แค่ว่าที่คู่หมั้น พี่ไม่หมั้นก็ได้” เขารีบแย้ง ยังไม่ได้หมั้นกัน แค่ผู้ใหญ่เกริ่นๆ ไว้เท่านั้น “พี่คีรี” คนคาดหวังและรักเขาหมดใจร้องลั่น จ้องหน้าหล่อคมที่อยู่เต็มหัวใจอย่างน้อยใจ “พี่เริ่มจะรำคาญเราแล้วนะ เกล้า” “อะ อะไรนะคะ พี่ พี่คีรีไม่เคยว่าเกล้าแบบนี้นะคะ” คนเคยถูกเอาใจ พูดจาด้วยดีมาตลอดหน้าเสีย มองหน้าคีรีอย่างผิดหวัง ขณะที่คีรีเริ่มจะหมดความอดทนกับเธอแล้ว “ใช่ เมื่อก่อนพี่ไม่กล้า เพราะพี่เกรงใจคุณลุงคุณป้า และคิดว่าเกล้าจะเป็นเด็กดี ไม่ยุ่งวุ่นวาย แล้วก็ทำตัวให้มีประโยชน์” “อะ อะไรนะคะ” เธอถึงกับหน้าชา ไม่เคยโดนพี่คีรีว่าแบบนี้มาก่อน มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา คีรีขยับกายนั่งมองหน้าหญิงสาวก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่ไม่เคยคิดอยากพูดมาก่อน เขาไม่ต้องการผู้หญิงแบบนี้ “ทำไม ถึงทำตัวแบบนี้เกล้า พี่ไม่เคยคิดว่า เราจะทำตัวไร้สาระแบบนี้เลยนะ คิดว่าเกล้าจะขยัน เก่ง สนใจงานของครอบครัว พี่รู้ว่า คุณลุงกล้ารักเกล้ามาก ไม่อยากให้ทำงาน แต่นั่นมันบริษัทของครอบครัว ถ้าเกล้าไม่ทำ แล้วต่อไปคุณลุงกล้าเป็นอะไรไป แล้วใครจะเข้ามาดูแล จะให้พี่ไปดูแลเหรอ แล้วคิดว่าเราสองคนจะได้แต่งงานกันจริงๆ เหรอ” “หมาย หมายความว่าไงคะ” “ก็หมายความว่า พี่จะไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่พี่ไม่ได้รัก และเมียของพี่จะต้องเป็นผู้หญิงที่เก่ง ไม่ใช่เป็นคุณหนู กินจนอ้วนจะเป็นหมูตอน วันๆ เอาแต่ตามตื้อผู้ชายแบบนี้” ท้ายประโยคเขาชายตามองเธอ สายตาบอกชัดว่า ไม่ชอบใจ ผิดหวัง และดูแคลนในที ทำเอาเกล้านรีหน้าร้อนผ่าว เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำปรามาสจากปากพี่คีรี “แล้วเลิกคิดซะทีนะ ว่าพี่จะสนใจเรา” เขาพูดเสียงดังลั่น ลุกขึ้นยืนมองเธออย่างไม่พอใจที่สุด เมื่อความเกรงใจหมดไปแล้ว เหลือเพียงน้ำใจให้เธอได้รู้ความจริง “เกล้า พี่ไม่สน ไม่สนผู้หญิงแบบเกล้า จำไว้ แล้วอย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีก พี่ขอร้องล่ะ” เอ่ยจบ คีรีก้มลงหยิบไอแพดแล้วหมุนตัวออกจากห้องนั่งเล่นไปทันที ทิ้งร่างอวบนั่งหน้าซีดเผือก ตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเต็มสองหู น้ำตาเอ่อออกมาเต็มสองตาสวยอย่างสุดจะกลั้น หัวใจแตกสลายกับน้ำคำของเขาอย่างไม่เป็นชิ้นดี “พี่ พี่คีรี ฮือๆ ทำไม ทำไมพี่พูดแบบนี้ กล้าไม่ดีตรงไหน” เกล้านรีทำอะไรไม่ถูก เธอไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้ มองเขาอย่างผิดหวัง สิ้นหวัง “พี่ ทำไมพี่พูดแบบนี้กับเกล้า เกล้ารักพี่นะคะ เกล้ารักพี่” เธอรำพึงออกมาแต่คำว่ารักเขา โดยไม่มีใครเข้ามาสนใจ แม้แต่มารดาของคีรีที่เดินมาถึงตรงหน้าประตูห้องนั่งเล่นตั้งแต่ได้ยินลูกชายตะโกนลั่นแล้ว แต่กลับไม่เข้ามาพูดอะไร พอคีรีออกจากห้องไป ถอนใจก่อนจะเดินตามลูกชายขึ้นไปบนห้องนอน คงไม่ต้องบอกว่า แม่ลูกเขาจะคุยอะไรกัน เมื่อคุณรีราก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้ลูกชายของตัวเองไปแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนสนิทของสามี เธอคิดว่าเรื่องแบบนี้ควรให้ลูกเป็นคนตัดสินใจเลือกเอง เกล้านรีปล่อยให้ตัวเองร้องไห้เสียใจอยู่สักใหญ่ เมื่อเห็นว่า ไม่มีใครเข้ามาดูเธอเลย ทำให้เธอตัดสินใจเดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจที่เจ็บปวดอย่างที่สุด สามปีต่อมา