"คุณพอร์ชอย่าค่ะ อย่าทำข้าว" ภาวิดาดิ้นรนต่อสู้กับร่างใหญ่ที่กลิ้งทับทาบร่างบอบบางของเธอ ร้องตะโกนวอนขอไม่หยุด...แต่ก็ไร้ผล สองมือทั้งยันทั้งผลัก ดิ้นรนดึงตัวหนี บิดเบี่ยงหน้าเบือนหลบจมูกโด่งที่ปักเนื้อนุ่มปลายจมูกไร้เลาะใบหน้าลำคอของเธอ เขาไร้สติ หากแต่มีความหื่นกระหายหนักหน่วง เลยกลายเป็นความน่ากลัว จนหัวใจหวาดหวั่นไปหมด รสสัมผัสที่ไม่เคยพบพาน ดึงความวาบหวิวไปทั้งตัว ขนอ่อนพากันลุก อารมณ์เหวี่ยงไหว หน้าท้องปั่นป่วนวูบวาบ ร่างกายกำลังจะหมดแรงต่อต้าน “ผมขอโทษนะแก้ว ผมขอโทษ ผมรักคุณจริง ๆ อย่าเลิกกับผมนะ” เสียงครางราวละเมอกระทบหูจนเธอชะงักไปชั่วครู่....เขาถูกบอกเลิกจากแฟนของเขาหรือ...ใจแวบสงสาร สติชะงักนิ่งชั่วขณะ ทำให้ปากหนานุ่มเลื่อนมากดบดบี้ปากอิ่มพวงชมพูของเธอได้อย่างง่ายดาย จนตื่นตระหนกตาโต ร้องประท้วงเสียงอู้อี้ พยายามรวบรวมแรงกำลังทั้งดึงทั้งดันร่างเขาออกจากตัว....แต่ไม่เป็นผล ลิ้นสากเลาะไล้ความอุ่นไอแผ่ซ่านความหวานที่ไม่เคยเจอจนเคลิ้มละลายตามไป เขาดูดดื่มริมฝีปากบางของเธอจนพอใจก็คลายตัวดึงปากปล่อยมันเป็นอิสระ ปล่อยเสียงครางครวญพร่ำรำพันคำแก้ต่างแก้ตัว อ้อแอ้ฟังแทบไม่ได้ศัพท์คลอเคล้ากลิ่นสุราที่คลุ้งกระจายจนฉุนจมูก แต่ความใกล้กันจนหน้าแทบชนฟางข้าวได้ยินถ้อยคำนั้นอย่างดี “เชื่อผมนะ ยัยนั่นเป็นแค่เด็กในบ้าน ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับผมเลย ผมรักคุณนะแก้ว” ยัยนั่นเป็นแค่เด็กในบ้าน...ยัยนั่นงั้นหรือ แล้วยัยนั่นคือใคร ถ้าไม่ใช่เธอ ผ่านมาเกือบเก้าปีความรังเกียจยังไม่เคยเลือนหายจากใจเขาเลยหรือนับแต่วันที่เธอก้าวย่างเข้ามาในบ้านพิธารัชตภาค