“พอแล้ว” “ทำไม” ตาคมเหลือบมองสบตา ก่อนเจ้าของดวงตาหวั่นๆ จะหลุบหลบสายตา นิวารินดึงขาออกห่างเขาช้าๆ แก้มเธอร้อน เลื่อนตัวออกห่างแบบพยายามไม่ให้เกิดเสียงเสียดสีระหว่างตัวเธอกับที่นอน คีต์กวีหลุบตามองเรียวขาขาว ยึดไว้ด้วยมือเดียว ก่อนตวัดตาขึ้นมองหน้าใส ตอนนี้แก้มขาวแดงก่ำ ตาที่มองสบมามีแววหวั่นไม่จางหาย เนื้อตัวบอบบางของเธอเล็กลีบด้วยการห่อตัวงอของเจ้าตัว ถ้าฝังตัวหายไปกับหัวเตียงได้ เธอคงทำไปแล้ว “จะดื้อทำไม” เสียงห้าวลดต่ำ แผ่ว... พร่า... ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด “อายเหรอ” “หยุดเถอะ เรา...” คนดื้อบอกแผ่วๆ สั่งตัวเองให้ใจเย็นแม้ว่าลมหายใจอุ่นอ้าวเป่ารดนวลแก้มรำไร “อายอะไร แค่นี้เอง” แค่นี้! นิวารินตวัดตาขึ้นมองหน้าคม อ้าปากน้อยๆ มือหนาบีบนวดไปตามเรียวขาเธอช้าๆ น้ำหนักพอดี ไม่แรง ไม่เบามากเกินไป “แค่นวดขาให้ อาการปวดเนื้อปวดตัวของผู้หญิงเวลาเป็นเมนส์เรื่องธรรมดาจะตาย” คนคิดว่าเรื่องธรรมดาก้มหน้าก้มตานวดมือต่อ... มันไม่ธรรมดาตรงที่มีคนนวดนี่แหละ นิวารินทำหน้าเหนื่อยใจ... เขาไม่รู้รึไงทำเธอใจสั่นจะแย่อยู่แล้ว!! ใจอยู่ที่เกียร์ เกียร์คือใจ เกียร์อยู่ที่ใด ใจอยู่ที่นั่น