ทันทีที่รถจอดสนิทไอ้โย่งคนที่มันฉุดผมขึ้นมาบนรถของมันก็ถอดแว่นกันแดดสีดำที่มันสวมอยู่ออกแล้วหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าแววตานิ่งๆ แต่ทว่า ทันทีที่สายตาของผมสบตากับใบหน้าของมันแบบเต็มๆหลังจากที่มันถอดแว่นกันแดดออก.... "หละ...หล่อชะมัด..." {เอิ่ม...นุ คิดในใจก็ได้ครับไม่ต้องพูดออกมา อิอิ} ทำไมหน้ามันหล่อขนาดนี้กันล่ะเนี่ย หล่อ...หล่อมาก หล่อจนผมไม่อาจจะบรรยายได้ว่ามันหล่อแค่ไหน ให้ตายเถอะครับนี่มันณเดชน์ชัดๆ เฮ๊ย!! แล้วผมจะมานั่งจ้องหน้าชื่นชมความหล่อของมันทำไมกันล่ะเนี่ย ผมกะพริบตาอยู่หลายทีแล้วรีบเบือนหน้าหนีจากใบหน้าของมันก่อนจะส่ายหัวสะบัดความคิดในหัวที่ผมชื่นชมในความหล่อของมันออกไป  "ทำเหี้ยไรของมึงไอ้แว่น กูรู้ว่ากูหล่อ มองไปเหอะกูไม่คิดตังค์" "อะ..ไอ้หลงตัวเอง แล้วเมื่อกี้มึงเรียกใครว่าแว่นวะ?" "หึ อยู่กันแค่เนี้ย กูเรียกหมามั้ง" “...” O_O !!!