เนื้อหาในเล่มนี้ถูกเขียนขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว ซึ่งแน่นอนมันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นจริงเป็นเพียงเรื่องแต่งเล่นๆ บุคคลและสถานที่ล้วนไม่มีอยู่จริง และไม่เคยเกิดขึ้นเลย ... แต่ แต่ เดี่ยว เดี่ยว นะครับ จะว่าไปเรื่องราวเหล่านี้ก็มีส่วนที่เป็นจริงอยู่บ้างตามที่ได้ยินได้ฟังมาจากคำบอกเล่า ผู้เขียนจึงได้นำเกร็ดๆเล็กน้อยๆมาใส่ไว้ เช่น แม่ชีอุ้มหมาพระอุ้มแมว เป็นเรื่องราวที่โด่งดังมากในยุคสิบกว่าปีก่อน บ้างก็เล่ากันว่าแม่ชีปล่อยหมาดำออกมาไล่กัดคนตามถนน ฉากที่เป็นป่าช้าก็มีจริงๆ ที่ถนนตัดผ่าน คือบริเวณบ้านหนองสองห้องไปบ้านนาโฮง อำเภอบ้านดุง จังหวัดอุดรธานี ผู้เขียนนั่งรถสองแถวไปเรียนในตัวอำเภอ ผ่านประจำ ป้ายป่าช้ายังอยู่ข้างทาง แต่ความหลอนไม่มีแล้ว เพราะถูกถางทำไร่อ้อยไปหมดไม่เหลือ จนวันนี้ก็ไม่รู้ว่ายังมีอยู่ไหม ส่วนเรื่องคนหั่นศพนั้น ผู้เขียนได้อ่านเรื่องสั้นมีดประจำตัวของ ชาติ กอบจิตติ เมื่อตอนบวชเรียนอยู่ จำได้คร่าวๆ ว่าหั่นเนื้อมนุษย์แบ่งกัน หรือจำผิดก็ไม่แน่ใจ ประกอบกับดูหนังพวกสยองขวัญของฝรั่ง รวมไปถึงการเป็นสามเณรบวชเรียน ที่มีหลวงพี่รูปหนึ่งขับรถไปส่งจนจบปี 3 และหลวงพี่รูปดังกล่าวก็สึกไป เนื่องจากประสบอุบัติเหตุจากรถคันดังกล่าว จึงนำสิ่งเหล่านี้มาผูกเรื่องขึ้น และเรื่องตายทั้งกลมนั้น ในหมู่บ้านผู้เขียนนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งอกหักแล้วไปผูกคอตายใต้ต้นมะม่วงสวนหลังบ้าน ช่วงวันลอยกระทง ความจริงนั้นเธอไม่ได้ท้อง และก็ไม่ได้เฮี้ยนอะไร ผู้เขียนนำเรื่องราวมาผสมกับคำบอกเล่าของสัปเหร่อที่สนิทกันคือ การผ่าแม่แยกลูกกัน โยงกับหลักความเชื่อโบราณ ที่ชาวชนบท (บ้านเกิดผู้เขียนเชื่อกัน) เรื่องนี้จึงเกิดขึ้น บันทึกชีวิต เป็นความเรียงที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องราวชีวิตระหว่างสังคมเมือง และชนบท ด้วยระยะเวลาที่จำกัด หากจะเขียนต่อให้เป็นเล่มอย่างหนาก็ย่อมได้ แต่จริงๆ แล้วเรื่องสั้นผีชุดนี้ยังมีข้อพกพร่องอยู่มาก และคำผิดต่างๆ ยังพอมีให้เห็น เนื่องจากผู้เขียนเป็นมือใหม่ หนังสือเล่มนี้จึงไม่ได้ผ่านบรรณาธิการมืออาชีพ ตรวจอักษร และจัดย่อหน้า ฯลฯ อันควรจะเป็น แต่เนื้อหาในเล่มนั้น คิดว่าคงจะพอให้ผู้อ่านเพลิดเพลินในเวลาว่างๆ ช่วงวิกฤต โควิด นี้ได้บ้างตามสมควร