ผ่านไปสี่ชั่วโมง รุ้งปรายฟื้นคืนสติ บิดตัวไปมาตามนิสัยปกติ ยามตื่นนอนต้องบิดขี้เกียจสักเล็กน้อยก่อนลุกขึ้น เพียงขยับตัว รุ้งปรายตาตื่นโตทันที “เฮ้ย!” หลุดอุทานเสียงดังกับสภาพที่เห็นจนพยาบาลที่ยืนอยู่หันมาทัก “ตื่นแล้วหรือคะ นี่ค่ะลูกสาวลูกชายของคุณรุ้ง” “ลูกของรุ้ง” เอ่ยเสียงน้ำลายพันคอ ไม่เข้าใจทำไมพยาบาลบอกว่าเป็นลูกของเธอ ไม่บอกว่าเป็นลูกของฝนโปรย ทั้งที่ความจริงเป็นเช่นนั้น “ค่ะ” เข็นรถเปลเด็กมาเทียบข้างเตียง รุ้งปรายส่ายตามองหลานทั้งสองไปมา มองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ไม่เข้าใจว่าคิดฝนโปรยทำอะไรกันแน่ “เกิดเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย" สบถงึมงำในปาก พยาบาลเอ่ยบอกวิธีการดูแลให้นมเด็ก บอกให้เธอค่อยป้อนลูกทีละคนด้วยนมทีละข้าง และพูดแนะนำวิธีการดูแลตัวเองหลังคลอดอะไรต่อมิอะไร แต่สมองเธอตอนนี้ไม่โปร่งสิ่งที่พยาบาลแนะนำจึงเหมือนไฟติด ๆ ดับ ๆ จับความไม่ได้ครบถ้วน “อีนนท์แกอยู่ไหน” รุ้งปรายกดโทรเรียกเพื่อนเสียงกระวนกระวายร้อนรนทันทีที่พยาบาลคล้อยหลังออกจากห้อง “แกรีบมาหาชั้นที่โรงพยาบาลอีอี เดี๋ยวนี้เลย พูดจบก็วางสาย ทิ้งหลังพิงพนักเตียงอย่างอ่อนแรง พลางยกมือตบหน้าผากเบา ๆ เรียกสติ ให้มั่นใจว่าตัวเองฝันหรือว่าตื่นกันแน่ นั่งกุมขมับปลงกับชะตากรรม สมองตื้อมึน ๆ พยายามคิดหาเหตุผลอย่างยากเย็นแต่ไม่สามารถค้นหาคำตอบได้ มองหลานสองคนที่นอนในกระบะ อยากช้อนขึ้นอุ้มเหลือเกินแต่ไม่รู้จะอุ้มคนไหนก่อน...หลานชายหรือหลานสาวดี...อยากจะยื่นมือแตะตัวอ่อนเนื้อชมพูเนียนละเอียดก็กลัวแกร้องแล้วเธอทำอะไรไม่ถูก ตั้งแต่เป็นสาวเต็มกายยังไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายเลยสักครั้ง ท้องก็ยังไม่เคย แต่ดันมีลูกโดยไม่ต้องท้องซะนี่