"จักรพรรดิถูกโค่นอำนาจ บ้านเมืองไม่สงบ นอกวังและเมืองหลวงโกลาหล ฮวาชุนซินจำต้องระหกระเหินและลี้ภัยมายังเมืองที่ห่างไกล นางหาเลี้ยงชีพด้วยการเขียนภาพวังวสันต์...ภาพอภิรมย์รักระหว่างชายหญิง และหอตำราเลิศที่เลื่องลือเรื่องหนังสือภาพวังวสันต์แห่งนี้ก็เป็นของนาง ผู้คนต่างคาดเดาว่าใครกันคือผู้ที่วาดภาพเหล่านี้ บ้างเดาว่าเป็นขุนนางแก่บ้าตัณหา บ้างเดาว่าเป็นบัณฑิตตกอับ แต่ใครจะรู้ว่าความจริงนั้นผู้ที่วาดผลงานเหล่านี้กลับเป็นสตรีโฉมสะคราญผู้หนึ่ง ทว่าต่อให้เชี่ยวชาญการวาดการเขียนเพียงใด นางก็มาถึงทางตันได้ เมื่อคลังภาพใบหน้าบุรุษในสมองนางหมดลง ใบหน้าเดียวที่นางคิดถึงขึ้นมาก็คือ ‘กวนหยาง’ แต่แม่ทัพปกปักทักษิณผู้เชี่ยวชาญในการศึกผู้หนึ่งมีหรือจะยอมให้นางวาดภาพตนเองโดยง่าย นางจึงต้องใช้คำพูดและแผนการที่หลากหลายเพื่อ ‘ยั่วเย้า’ ให้เขา ‘เผลอกาย’ เข้าสักวัน!"