"เธอ' มีอดีตรักอันเจ็บปวด จนได้เจอกับ 'เขา' 'เขา' คนที่จุดความหวังของ 'เธอ' ขึ้นมาอีกครั้ง แต่กลับทำลายมันด้วยตัวเอง “ถ้าคุณเรียกฉันว่าแพศยาอีกคำ ฉันจะ...” เกนหลงตะเบ็งเสียงใส่ แต่เขากลับไม่เกรง ยังเดินเข้ามาใกล้ สองมือวางไว้แล้วบีบไหล่เธอจนเจ็บ “คุณจะทำไมผม” เธอเงื้อมื้อขึ้น หากยังไม่ทันฟาดลง วาธินก็คว้ามือไว้ทันและกระชากเข้าไปจนทั้งร่างแนบชิดไปตัวเขา เกนหลงสั่นไปทั้งตัว เกลียดตัวเองที่ยังมีความรู้สึกดีๆกับผู้ชายคนนี้ ทั้งที่เขาทำให้ใจเธอแหลกสลายไม่มีชิ้นดี “ฉันเกลียดคุณ” “แต่ผมเกลียดคุณมากกว่าร้อยเท่า” “คุณเคยบอกว่ารักฉัน” “ใครจะรักผู้หญิงเลวๆอย่างคุณได้ลง หัดก้มมองตัวเองบ้าง” “งั้นจะจับฉันไว้ทำไม ถ้าเกลียดกันก็ไม่ต้องมากอด” เธอย้อนใส่หน้า ถึงจะอยากร้องไห้กับคำว่าเกลียดของเขามากแค่ไหน เธอไม่ได้เกลียดเขาจริงสักหน่อย เธอรักเขา...รักมากอย่างที่ไม่เคยรักใคร วาธินโน้มใบหน้าลงมาที่แก้ม กระซิบอย่างดุดัน “ผมจะทำยิ่งกว่ากอด เคยได้ยินไหมล่ะว่าความเกลียดกับความพิศวาสอยู่ใกล้กันแค่นิดเดียว” เกนหลงมองตาค้าง เขาคงจะไม่... แต่ก็ช้าเสียแล้ว เมื่อริมฝีปากถูกปิดสนิท! "