ความจำเป็น ทำให้เธอต้องกระทำสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำ เขาเหมือนกับถูกหยามหน้า เมื่อเลขาฯ คนเก่ง กลับทำเรื่องที่เขาไม่เชื่อว่า เธอจะทำได้ แต่มันทำแล้ว เกิดขึ้นแล้ว จะเอายังไงล่ะ...เมื่อหัวใจ กับ เงิน มันแยกกันไม่ออก คีทัศ....CEO หนุ่มเจ้าของบริษัทบริหารการเงิน แต่ต้องเจ็บปวดกับเงินที่หายไปจากบัญชีของบริษัท เกือบสองแสน ที่ไม่รู้ที่ไป แต่ดันมีลายเซ็นของเขาเบิกอออกมา นั่นทำให้เขาต้องสืบหาตัวคนร้ายที่ปลอมลายเซ็นของเขาไปเบิกเงินกับบัญชี สุดท้าย...ความจริงปรากฎ กลายเป็นคนใกล้ตัว ใกล้ใจที่เขาไม่คิดว่าจะใช่เธอ?? ทัดดาว...หญิงเก่งที่ไม่เคยทำงานผิดพลาด แต่ครั้งเธอผิดพลาดเพราะความจำเป็น และต้องชดใช้ด้วยเรือนร่างและหัวใจ เมื่อเจ้าของเงินไม่ต้องการมันคืน แต่ต้องการอย่างอื่นทดแทน ********** “จะรีบไปทำไม เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” เขาบอก เลิกคิ้วเป็นเชิงถามเธอที่รู้ความหมายเป็นอย่างดี “ไว้ดิฉันขายบ้านแล้วจะคืนเงินที่บอสจ่ายค่าโรงพยาบาลให้นะคะ” “ผมไม่ได้พูดถึงเงินที่จ่ายไป” เขาบอก ทำให้เธอไม่กล้าเอ่ย เมื่อไม่อยากให้บุคคลที่สามรับรู้ว่า เธอและเขาจดทะเบียนสมรสกันแล้ว “ก็ได้ค่ะ” เธอยอมแพ้ ขับตัวนั่งอย่างหงุดหงิด แต่คิดว่า คุยให้จบๆ ก็ดี จะได้หมดเรื่องหมดราว แล้วจะได้เดินตามทางของตัวเองต่อไป แต่สิ่งที่เธอคิด กลับไม่เป็นความจริง พอถึงบ้านของคีทัศ เขากลับพาเธอขึ้นไปคุยในห้องทำงานที่มีใครบางคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว “นี่มันอะไรกันคะคุณคีทัศ” เธอหันมาแว้ดใส่เขา เมื่อเห็นชัดว่าใครนั่งอยู่ที่โซฟาใหญ่นั่น รัฐมนตรีพงษ์เทพนั่นเอง เขาลุกขึ้นยิ้ม เมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาในห้องตามหลังชายหนุ่มที่บอกว่าจะช่วยให้เขาได้ปรับความเข้าใจกับทัดดาว “เดี๋ยวผมไปรอข้างนอกนะครับท่าน” คีทัศบอกแขกผู้ใหญ่ แล้วมองหน้าหญิงสาวนิดหนึ่ง “ทัด ผมว่าลองฟังท่านสักครั้งนะครับ” คีทัศบอก แล้วก้าวออกจากห้องทำงาน ปล่อยให้สองพ่อลูกอยู่กันเพียงลำพัง ทัดดาวหลับตา สูดเอาอากาศเข้าปอดยาวๆ เมื่อจนใจที่จะวิ่งหนีเขาอีกแล้ว และเธอได้ตัดสินใจแล้วเหมือนกัน “มีอะไรจะพูดก็พูดมาค่ะ ฉันไม่มีเวลามาก” “ทัด มานั่งนี่ก่อนสิ” รัฐมนตรีพงษ์เทพเบาะที่ว่างข้างๆ ให้เธอ ยิ้มกว้างออกมาอย่างใจเย็นที่สุด เมื่อดวงใจของเขายังร้อนเป็นไฟ จึงต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ทัดดาวมองแล้ว เดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวตรงข้ามกับเขา “พูดมาได้เลยค่ะ” เขามองหน้าสวยที่มองเขาแวบหนึ่งแล้วหันไปมองนอกกระจกผนังห้องแทน “พ่อรู้ว่าทัดโกรธเกลียดพ่อแค่ไหน และพ่อก็ยอมรับผิดทั้งหมด ลูกจะด่า จะประนามพ่อแค่ไหนก็ได้พ่อไม่ว่า แต่ขออย่างเดียว ขอให้เข้าใจพ่อด้วย” “ค่ะ ดิฉันเข้าใจท่านรัฐมนตรี แค่นี้ใช่ไหมคะ” เธอตัดบท ลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากห้อง แต่ถูกรัฐมนตรีจับข้อมือน้อยไว้ซะก่อน ลุกขึ้นยืนมองเสี้ยวหน้าสวยที่มีเค้าของมารดาและของเขาผสมกันได้อย่างลงตัว “ทัดจะให้พ่อทำยังไง ทัดถึงจะให้อภัยพ่อ” “ท่านมีได้ทำอะไรผิด ทำไมดิฉันจะต้องให้อภัยด้วย ขอโทษนะคะดิฉันแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มีเส้นสาย ไม่ได้มีเชื้อตระกูลใหญ่โตให้ท่านต้องมากังวลหรอกค่ะ ทางที่ดีท่านกลับไปใช้ชีวิตของท่านที่สวยงาม อยู่กับตำแหน่งสูงๆ ของท่านต่อไปดีกว่า มาคุยกับดิฉันแบบนี้ อาจทำให้ศักดิ์ศรีของท่านมัวหมองได้นะคะ” เธอตอบอย่างประชดประชัน เมื่อบางคำเป็นคำที่เขาเคยพูดใส่หน้าดวงดาวนั่นเอง ทำเอาคนถูกย้อนหน้าเสีย ไม่คิดว่าลูกตอนสั้นสิบขวบจะจำคำพูดของเขาได้เกือบทั้งหมด “ทัด พ่อ” “หึ คิดว่าดิฉันเป็นเด็กไม่รู้อะไรหรือคะ ตอนนั้นดิฉันเรียน ป. 5 แล้วนะคะ อ่านออกเขียนได้หมดแล้ว แล้วก็นั่งหัวโด่ร้องไห้ให้ท่านอยู่ แต่ท่านก็ใจร้ายจับฉันไปขังไว้ นี่หรือพ่อ” “พ่อ พ่อขอโทษ” รัฐมนตรีพงษ์เทพไม่มีอะไรจะพูด เมื่อสิ่งที่ทัดดาวพูดคือความจริง ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรเข้าสิงเขาถึงต้องขังลูกสาวไว้แบบนั้น ทั้งที่เธอร้องไห้ดังลั่น และไม่หันกลับไปมองด้วย “ค่ะ เอาอย่างงี้ก็แล้วกัน จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย” สุดท้ายทัดดาวก็ตัดสินใจ เธอยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้า “ขอบคุณที่ทำให้ดิฉันกำเนิดขึ้นมานะคะ และขอบคุณที่ให้เราสองแม่ลูกได้รักกันกลมเกลียว ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แม้จะทุกข์ แม้จะจน อดมื้อกินมื้อก็ตามที และขอบคุณที่ยังจำได้ว่าดิฉันเป็นลูก แต่นับจากนี้ไป พอเพียงเราเป็นแค่คนรู้จักกันในสังคมเท่านั้น เมื่อต่างมีวิถีชีวิตที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ปล่อยให้ดิฉันอยู่ตามที่ดิฉันเคยอยู่ดีกว่าค่ะ” เธอมองหน้าคนมาขอโทษนิ่ง เมื่อได้ตัดสินใจแล้ว “แล้วดิฉันก็ไม่โกรธ ดิฉันรับคำขอโทษจากท่านค่ะ” แล้วเธอก็ยกมือไหว้อีกครั้ง ก้าวออกจากห้องทำงานของคีทัศ โดยมีสายตาปวดร้าวของรัฐมนตรีพงษ์เทพมองตาม เขาทำผิดกับลูกสาว กับเมียไว้มาก มากเสียจนเธอไม่เหลืออาลัยกับเขาเลย ใช่แต่รัฐมนตรีพงษ์เทพที่ร้องไห้เจ็บปวด ทัดดาวก็ไม่ต่างกับเขา ทรุดลงนั่งที่ข้างตู้โชว์อย่างอ่อนล้าหัวใจ เมื่อเธอก็อยากได้พ่อคืนเหมือนกัน อยากได้พ่อเทพคนเดียวที่ให้เธอขี่หลังเล่นเป็นม้านั่นคืน แต่พอคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอกับแม่ ก็อดเกลียดไม่ได้ “ทัด” คีทัศเข้ามาหาร่างบาง ทรุดนั่งลงข้างๆ ก่อนจะดึงร่างบางที่ก้มหน้าร้องไห้อย่างหนักเข้ามากอดไว้แน่น เธอซบอกกว้างอย่างหมดแรง หมดที่พึ่งจริงๆ กำสาบเสื้อเขาไว้แน่นก่อนจะร้องไห้ “ทัด ใจเย็นๆ นะครับ” เธอได้ยินเสียงคีทัศเอ่ยเตือน แต่ไม่รู้เพราะความเสียใจ เพราะความเหนื่อยจากเรื่องแม่ ทำให้ร่างกายเหน็ดเหนื่อยอย่างที่สุด และแล้วสมาธิของเธอก็ดับวูบไป ทิ้งร่างซบกับอกกว้างอย่างไม่มีทางช่วยเหลือตัวเอง “ทัด ทัด”