“ชีวิตดำรงอยู่ได้ด้วยอารมณ์ความรู้สึก” ใครคนหนึ่งกล่าวขึ้นท่ามกลางวงสนทนา ไม่ถึงกับอึ้ง หรือทำให้ผู้ร่วมสนทนาเงียบเสียงพูดคุย ซ้ำบางคนยังแค่นหัวเราะ และบางคนตอบโต้ด้วยเหตุผลทันควัน “ชีวิตดำรงอยู่ได้ด้วยลมหายใจและจิตวิญญาณต่างหากเล่า” ต่อจากนั้นวงสนทนาก็คุกรุ่นด้วยการถกเถียงยืดยาว ฉันเก็บงำคำกล่าวนี้ไว้ คลับคล้ายเป็นสมบัติชิ้นหนึ่ง พยายามค้นหาคุณค่าและความหมาย บางครั้งเหมือนเงาติดตามตัว โผล่มาในยามที่ฉันอ่อนล้าสิ้นหวัง วิ่งวุ่นในยามที่ฉันรุ่มร้อน ผุดขึ้นในยามที่ฉันนั่งนิ่ง กระทั่งแทรกเข้ามาแม้ในยามที่ฉันหลับฝัน ต่อมาอีกเนิ่นนาน คำกล่าวนี้ยังพร่ามัวอยู่ในความคิดคำนึง ครั้นเมื่อฉันพลัดหลงเข้ามาในโลกแห่งมวลหมู่อักษร ดื่มด่ำเรื่องราวในบรรณพิภพที่หลากหลาย จึงได้รู้ว่าอารมณ์ความรู้สึกของคนเราหาใช่สิ่งอื่น หากคือชีวิตที่ดำรงอยู่ในสุข ทุกข์ เหงา เศร้า ร้อน หนาว ว่างเปล่า เต็มล้น ฯลฯ ใช่หรือไม่ว่าใดๆเหล่านี้ ล้วนเป็นอารมณ์ความรู้สึกซึ่งดำรงอยู่ในชีวิต และต่อมาอีกเนิ่นนาน ความลุ่มหลงในเวทมนตร์ของมวลหมู่อักษร ทำให้ฉันเพริดหลงอย่างดำดิ่ง ฉันใช้เวลา เช้า สาย เที่ยง บ่าย เย็น ดึกดื่น ยันย่ำรุ่ง หรือห้วงยามที่ว่างเว้นจากภารกิจ นั่งลงในมุมเงียบสงบ พยายามไขว่คว้าและโอบกอดเอากลุ่มก้อนอารมณ์ความรู้สึกบางห้วงยามมากลั่นเป็นตัวอักษร หาใช่เพื่อการใด นอกจากเฝ้ามองชีวิตด้วยสายตาหยาบๆของผู้ไม่จัดเจนชีวิต ซึ่งกล่าวรวบรัดได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงส่วนเสี้ยวอันเล็กน้อยในอาณาจักรแห่งชีวิต แต่มันก็เป็นอารมณ์ความรู้สึกและเรื่องราวซึ่งเคยดำรงอยู่ในชีวิตจริง และจักดำรงอยู่ตราบชีวิตจะหาไม่ ขอศานติสุขจงมีอยู่ในดวงใจทุกดวง ปิยะพงษ์ คลังทอง