รอยแค้นรอยเสน่หา โดย...บัวริน อารัมภบท “คุณจะทำอะไรฉัน” “ผมก็จะทำให้คุณรู้จักผมดีกว่านี้นะซิ” “ไอ้บ้า! ฉันไม่อยากรู้จักคุณ ปล่อยนะ...คุณกล้าดียังไง” “อ๋อ...ผมกล้าดีแน่!”เขามองลงมาด้วยท่าทางคุกคาม ใบหน้าลอยต่ำลงมา แบบที่ทำให้มณีดาราหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ “อย่า...อย่ามาแตะต้องฉันนะ”หล่อนตวาดเสียงเกรี้ยวด้วยความโกรธแค้น “อีตาบ้า! ฉันบอกให้ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงแปร่งปร่า“ฟังนะคุณผู้หญิง คนอย่างผมไม่ชอบให้ใครพูดจาดูหมิ่นแล้วลอยหน้าไปเฉยๆแน่ และผมจะบอกให้ ผู้ชายอย่างผมไม่มีวันหมั้นกับผู้หญิงแบบคุณเด็ดขาด เพราะฉะนั้นเลิกฝันไปได้เลย...ผู้หญิงอย่างคุณโดนผมจูบนี่ก็เป็นบุญแล้ว” มณีดาราแทบร้องกรี๊ดออกมา อีตาบ้า! ผู้ชายอะไรปากคอเราะร้ายยิ่งกว่ากรรไกรโรงพยาบาลเสียอีก หญิงสาวสะบัดตัวรุนแรงเหมือนเขาเป็นอสรพิษร้าย “ปล่อยฉันนะ! ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันร้องจริงๆด้วย” “เอาเลยซิ ร้องเลย”อาติยะท้า มณีดาราอ้าปากเตรียมจะร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียง หากแต่จู่ๆปากของเขาก็ฉกวูบลงมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง บอกให้รู้ว่าเป็นจูบแบบหักหาญเพื่อการลงโทษ มากกว่าจะทำไปเพราะความพิศวาสหญิงสาวเป็นการส่วนตัว การรุกรานแบบจู่โจมนั้นสร้างความตื่นตะลึงให้หญิงสาวเป็นอย่างมาก หล่อนพยายามเบี่ยงหน้าหนี หาแต่กลับถูกเขาจับคางเอาไว้ ไม่ให้หล่อนหนีจูบเขาไปได้ “อะ...”หล่อนกำลังจะด่าเขา หากแต่เสียงนั้นถูกกลืนหายไปในลำคอ พร้อมกับปากเขาเคลื่อนไหวอยู่กับเรียวปากนุ่ม ก่อนลิ้นอุ่นๆจะฉกเข้ามาอย่างรวดเร็ว มันส่งผลให้มณีดาราต้องเบิกตากว้างขึ้นด้วยอาการตื่นผวากับความรู้สึกแปลกใหม่ที่กำลังแปรเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่อยากเชื่อเลยว่าจูบนั้นทำให้เนื้อตัวหล่อนสั่นระริก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีครั้งใดที่จะทำให้หล่อนบังเกิดความรู้สึกเช่นที่เขากำลังทำให้บังเกิดอยู่นี้ ความรุ่มร้อนแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์ด้วยจูบนั้น ความร้อนเร่าแผ่ซ่านไปทั่วทุกเส้นเลือดและกำลังซ่านลงไปถึงปลายเท้าก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ทำอะไรอย่างที่ใจอยากทำออกมา เขาก็ถอนริมฝีปากออก รักด้วยใจ บัวริน