“เดี๋ยว” อรรถนนท์จับข้อมือบางของเธอเอาไว้ ก่อนจะลงไปนั่งบนชิงช้าและรั้งตัวปาณิสราให้ลงไปนั่งบนตักเขา “ปล่อยนะ พรุ่งนี้มีนมีสอบ” ปาณิสราย้อนคำพูดของอรรถนนท์ ชายหนุ่มจึงส่ายหน้าให้ “ก็รู้” “รู้แล้วก็ปล่อยสิ” คนบนตักดิ้นยุกยิกไปมา รู้สึกว่าอาการร้อนๆ หนาวๆ จะเข้ามาเล่นงานเธออีกครั้ง หัวใจมันเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ “ไม่…” เสียงห้วนๆ เอ่ยบอก แต่แววตานั้นพราวด้วยความเจ้าเล่ห์ ยิ่งปาณิสราขยับเขาก็ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น “เอ้…อีตาผีสิง ปล่อยนะ” พูดจบก็หันมาส่งสายตาดุๆ ให้ชายหนุ่ม แต่มีหรือที่อรรถนนท์จะกลัว “ดื้อนัก…เดี๋ยวก็เข้าไปสิงในตัวมีนจริงๆ ซะเลย”