“คำก็ว่าเลว สองคำก็ว่าเลว เดี๋ยวจะเลวให้ถึงใจกันไปเลย ผมใจดีกับคุณมากเกินไปแล้ว ถึงเวลาที่คุณต้องทำหน้าที่นางบำเรอจริงๆ เสียที” ดวงตาวาวหวามที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนามองจ้องมา ทำให้หญิงสาวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว “ไม่เด็ดขาด ต่อให้ฉันต้องตายฉันก็ไม่มีวันยอม” เธอยืนยันหนักแน่น แต่กลับยิ่งเติมเชื้อไฟในตัวชายหนุ่มให้ลุกโชน “ยอมหรือไม่ยอมผมไม่สน ถ้าผมต้องการ ผมก็ต้องได้!” มุมปากหยักลึกโค้งขึ้นจนเกือบจะเป็นรอยยิ้ม แต่มันเป็นสัญญานอันตรายสำหรับผู้หญิงไม่มีทางสู้อย่างเธอ สีหน้า น้ำเสียง และแววตาของเขาดุดัน ทำเอาคนิตาถึงกับหัวใจเต้นแรงด้วยความกลัว และตกใจสุดขีดเมื่อชายหนุ่มหันหันมาขว้าข้อมือลากเธอให้เดินตามไปโดยไม่พูดไม่จา “ปล่อยฉันนะ ช่วยฉันด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยฉันที!” เธอเห็นแล้วว่าคืนนี้เธอไม่พ้นเงื้อมมือของเขาแน่ จึงตะโกนขอความช่วยเหลือ เผื่อมีใครสักคนได้ยินและเข้ามาช่วย “หึ! ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก ชั้นนี้ทั้งชั้นมันเป็นของผมทั้งหมด จะมีก็แต่คนของผม แล้วก็ผม” พูดจบ แดเนียลก็กระตุกร่างบางเข้าไปหา รวบเอวบางมากอดไว้แน่น ยิ่งคนิตาดิ้น ชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น “ถ้าไม่มีใครมาช่วย ฉันยอมตายดีกว่าเป็นเครื่องบำบัดความใคร่ให้คนอย่างคุณ!” “เดี๋ยวก็รู้ว่าจะยอมตาย หรือยอมตกเป็นของผมกันแน่!”