ณ สถานที่แห่งหนึ่งที่ไม่ได้ถูกกำหนดด้วยกาลเวลา ทั่วบริเวณไม่มีสิ่งใดนอกจากพื้นที่สีขาวที่ทำให้คนเก้าวล่วงเข้ามารู้สึกตาพร่าจนต้องกะพริบตาถี่ๆ ปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่าง ขณะที่สองขายังคงพาเขาก้าวเดินมาเรื่อยๆ โสดประสาทยินเสียงฝีเท้ากระทบพื้น สะท้อนก้องกลับไปกลับมาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่กี่นาทีต่อมาสายตาที่เริ่มจะชินกับแสงสว่างก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ภายใต้ลำแสงสีขาวยิ่งกว่าพื้นที่ที่เขายืนอยู่ และแม้จะมองไม่เห็นหน้าตาของร่างตรงหน้า เขากลับสัมผัสรู้ด้วยใจว่า นี่คือพ่อ และแม้จะไม่ได้ขยับปากหากโสดประสาทกลับสัมผัสรู้ถึงเสียงของตนเองสะท้อนก้องกลับไปกลับมาจากทุกทิศทุกทาง “ข้าจะต้องทำอย่างไรบ้างพระบิดา?” “เป็นธรรมดาของทุกดวงจิตที่ถูกชำระ จึงได้ถามข้าเช่นนี้” คำตอบเจือด้วยความปราณีดังมาจากเจ้าของร่างภายใต้ลำแสงสีขาว น่าประหลาดที่เขากลับสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มจางๆ จากร่างตรงหน้า “เจ้าจะรู้เองเมื่อถึงเวลา ทุกอย่างจะกำหนดเจ้า เพราะเจ้ากำหนดทุกอย่างมา”...