“อยากรู้อะไรถามมา” เขาเอ่ยให้เธอพูดถามก่อน ก็เลยไม่รอช้า อยากรู้ว่าการเป็นเมียเขาต้องทำอะไรบ้าง เกิดมาไม่เคยเป็นเมียใครนี่นา...สาวซิงนิ้งปิ้ง...ร้อยเปอร์เซ็นต์ "หน้าที่ของลีมีอะไรบ้างคะ" คนฟังเลิกคิ้ว แม่สาวขี้งกถามกรอบงาน แทนที่จะถามค่าจ้างก่อนเหมือนที่ผ่านมา น่าแปลกแต่ไม่ใช่เรื่องที่น่าใส่ใจเท่ากับทรวดทรงองค์เอวได้ส่วนชวนเล้าโลมตรงหน้า "ไปถูหลัง ผมจะอาบน้ำ" เล่นง่าย ๆ แบบนี้เลยหรือ...วราลีชะงักชั่วขณะ...ถูหลัง เขาจะอาบน้ำ ก็ต้องแก้ผ้าสิ...อ้ายยย แค่นึกก็ขนลุกเกรียว เอาไงดีล่ะวราลี ลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดไม่ลงคอ สูดลมหายใจเข้าลึก ผลักดันความกล้าในหัวใจให้ออกมาเต็ม ๆ ทรวง...สู้สู้ วราลี...คงไม่ยากหรอกมั้งแค่ถูหลัง มันต้องมีวิธีสิน่า นุ่งกระโจมอกก็ได้ อารมณ์ยามนี้ว้าวุ่นจนจับต้นชนปลายความคิดไม่ติด เดินตามเขาขึ้นชั้นบนขัด ๆ เขิน ๆ ตัวลีบเล็กลงเรื่อย ๆ กวาดตามองโดยรอบให้ลืม ๆ เรื่องที่ต้องเจอในไม่ช้า บ้านน่าอยู่ไม่น้อยห้องนอนสองห้องวางไว้หน้าหลัง ตรงกลางเป็นห้องโถง ห้องน้ำอยู่ด้านหลังไม่ใหญ่โต แต่สำหรับเธอถือว่าดีมาก เขานำเธอตรงไปห้องใหญ่ด้านหน้า เธอไม่กล้าแม้แต่คิดกระบิดกระบวน จำใจเดินตามไปติด ๆ พอเข้าด้านใน ตาตื่นโต ทำไมสวยจัง จัดวางโต๊ะ ตู้ เตียง ผ้าปูที่นอนสวยงามเข้าชุด เหมือนเฟอร์นิเจอร์ดังที่โฆษณาในทีวีเลย ฝันอยากได้ ไม่คิดว่าฝันจะเป็นจริง "เปลี่ยนชุดสิ" สะดุ้งกับเสียงสั่งที่ไม่กระด้างแต่ก็ความที่สั่งดึงขนลุกเกรียวเลย หันหน้าไปมอง...ว้ายยย...ยกมืออุดปากฉับพลัน ถอดเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไวจัง อกกว้างแน่นปึก ซิกแพกเป็นลอน ต้นแขนกล้ามเป็นมัด...อุ้ยน่าจะกัดแขนเล่นเบา เบา...เอ๊ย! อย่าเพี้ยนสิวราลี แค่เห็นแผงอกชายหนุ่มถึงกับเลอะเลือนเลย...แบบนี้ไม่ได้นะ แล้วจะรับไหวมั้ยเนี่ย ถ้าเขาหื่นไม่หยุด คงได้หน้าซีดเซียวเป็นไก่ต้มเกินเวลาแน่เลย "เหม่ออะไร เปลี่ยนชุด" เสียงขุ่นเชียว อย่าเพิ่งหื่นนะคะเสี่ยขา หนูขอเวลาตั้งตัวนิดนึง “ค่ะ ค่ะ” รีบรับคำเขา วางกระเป๋า แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว เหล่มองเขาที่ยืนจ้องไม่วางตา...หันไปก่อนสิ จะดูอะไร ดูคนแก้ผ้าตาเป็นกุ้งยิงนะ...พูดบ่นในใจเป็นชุด แต่ไม่กล้าแม้แต่...อิแอะ...ออกมา ทำไมไม่หันหน้าไปสักทีนะ งั้นลีหันตูด เอ๊ย... หันหลังให้เขาก็ได้ หมุนตัวหันหลังให้เขา ค่อยถอดเสื้อผ้า อาการใจกระตุกเต้นไม่หยุด...อย่าเข้ามาแอบมองนะ...พึมพำพลางเหล่มองด้วยความระแวงเป็นระยะ กว่าจะเปลี่ยนชุดเสร็จหันหน้ากลับมา “อ้าวไปแล้วหรือ...เฮ้อ!” ยืนปลงหัวใจอยู่ชั่วขณะ...การ ตัดสินใจที่ต้องเดินหน้าต่อไป ใจหวิวไหว ขัดเขินจนเดินก้าวแทบไม่ออก เดินก้าวช้าละล้าละลัง ระยะทางแค่สามเมตร แต่เหมือนเดินไปขั้วโลกเหนือ ลอบกลืนน้ำลาย พ่นลมหายใจสลับไปมาไม่เว้นวาย หน้ายายลอยตรงหน้า...น้ำตารื้นทันใด ยายต้องหายป่วย ยายต้องมองเห็นอีกครั้ง ยายต้องมีความสุข พลังใจลอยตัวขึ้นมาผลักความกลัวหน้าหงาย ตัดสินใจก้าวขาสั่น ๆ กลั้นใจเดิน จนไปถึงหน้าประตูห้องน้ำ เสียงน้ำไหล เขากำลังอาบน้ำอยู่ กลืนน้ำลายอีกเอือก...นึกมโนภาพ หน้าก็เห่อร้อน..ไอ้นั่น ตรงนั้น ตรงโน้น..เป็นลมแพรบเถอะ ตัดใจเถอะวราลี นี่เป็นทางที่ต้องเลือก ฮึดสู้อีกครั้ง ผลักความละล้าละลังในหัวใจให้ออกห่าง หลับตาสูดลมหายใจเพิ่มพลังความกล้า แต่พอจะอ้าปากร้องบอกเขา ก็สั่นกระตุกกึ๊ก ๆ ทั้งตัวทั้งขาเลยพากันสั่นจนต้องแกว่งตัวไหวให้หายกลัว โอ๊ย! อย่าสั่นสิ...ร้องบอกตัวเองในใจ ละล้าละลังยกมือเลื่อนเปิดประตูไม่ได้สักที ระบบสมองหยุดชะงักชั่วขณะ แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงกับเสียงคนในห้องน้ำเอ่ยเรียกดัง “วราลี” “ค่ะ ค่ะ” ตาลีตาเหลือก ยื่นมือไปเลื่อนบานประตูห้องน้ำเปิดออก พอก้าวเข้าด้านใน สายตาโพล่งโต ผงะ อ้าปากค้าง...ดาบอันเบ้อเร่อเท่อชี้เด่พร้อมรบ...ตายแน่วราลี หลับตาปี๋ ยกสองมือปิดทับแทบไม่ทัน มือแกร่งยื่นมาจับแขนเธอดึงเข้าหาตัวเขา อีกมือกระตุกผ้าจนผ้าหลุด แล้วยื่นจับมันยัดไว้ที่ราวแขวน "ว้ายยย!!!" หน้าเลิกลั่ก ยกมือบอบบางแกว่งเปะปะ...ปิดตรงไหนดี มือก็แค่นิดเดียว ปิดบนก็ไม่มิด ปิดล่างก็ไม่หมด...โอ๊ย...วราลี ไม่เหลือแล้ว เขาคงเห็นหมดแล้ว โอ๊ย แล้วเขาจะทำอะไรต่อ แค่คิดก็คอขม ตัวสั่นเทา ขาแทบหมดแรง สะกดใจพยุงตัวยืน เก้ ๆ กัง ๆ ดึงขาหนีบบีบแน่นปิดน้องสาวที่โชว์หน้าแอร่มอร่าม หวิวหวามจนขนลุก ค่อยชำเลืองตามอง เขาหมุนตัวหันหลังให้เธอแล้ว หายใจพรวด...อย่าหันกลับมาอีกนะคะ อย่านะ...พร่ำภาวนาหนักหน่วง ถ้าหันมาคงแย่ มือมีแค่สองมือ จะปิดไม่ให้เขาเห็นส่วนประกอบในเรือนกายที่ไม่เคยต้องสายตาชายใด คงตัดสินใจปิดไม่ถูกอีกด้วย ถ้าปิดล่าง...บนก็โชว์หรา ถ้าปิดบน...ล่างก็...โอ๊ย...อายเหลือเกิน "ถูหลัง" วราลีสะดุ้งโหยงกับเสียงสั่งดังเข้ม ต้องทำหน้าที่แล้ว สูดหายใจอย่างหอบโหยอากาศเพิ่มพลังใจ...ทำได้สิลี..เธอต้องทำได้ วราลี เพื่อยายนะจำไว้ทำเพื่อยาย ตัดสินใจยกมือกดสบู่อาบน้ำใส่มือ ชโลมทั่วแผ่นหลังหนาของเขาไปเรื่อย ๆ พลันสายตาก็เหลือบมองหาใยขัด...ทำไมไม่มี...เลยจำต้องใช้สองมือถูหลังเขาเบา ๆ "ไม่ใช้มือ" เสียงสั่งของคนที่ยืนหันหลังนิ่งใต้สายน้ำเอื่อย ที่ไหลลื่นไปตามตัว วราลีหน้าเหรอ...ถ้าไม่ใช้มือจะให้เธอใช้อะไรถู...หันมองหาใยบวบ หรือผ้าขนหนูผืนเล็กตั้งหลายรอบก็ไม่เห็น จนอดปากถามไม่ได้ "ไม่ใช้มือแล้วใช้อะไรคะ" "ใช้นม" "เหอะ" นมเนี่ยนะ...เขาเอาไว้ดูด เอ๊ย ไว้ดู ไม่ใช่เอามาถูหลัง ไม่ใช่รังบวบหรือใยขัดสักหน่อย...ตลกแระ "นมถูไม่ได้" ท้วงเสียงแข็ง ถูได้ยังไง เกิดมายังไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลย ไม่กล้าหรอก "ได้สิ" เสียงค้านดังเข้ม