เธอรีบเดินทางออกมายังปากทางเข้าเมืองพบกับหญิงชายที่ยืนเฝ้าประตูเมืองอยู่เช่นเดิม เขาทำสีหน้าเรียบเฉยใส่เธอ หญิงสาวไม่ได้กล่าวคำใด แต่แล้วเมื่อเธอหันหลังกำลังก้าวเดิน เธอก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังเธอ "เจ้าจะไปอย่างนี้เลยหรือ" เสียงคุ้นเคยจากชายหนุ่มรูปงามคนนั้น หญิงสาวสะดุ้งใจหายวูบหันกลับมามองเขาอย่างช้า ๆ "ข้าไปแล้ว" หญิงสาวพูดเสียงเบาหลบตาเขา "เจ้าไปไม่ร่ำลาเช่นนี้หรือ" นิลพัทธิ์เดินมาหาเธออย่างช้า ๆ สายตาจับจ้องมาที่เธอเหมือนกล่าวโทษ "เหตุใดสตรีเช่นเจ้าถึงได้ร้ายนัก" ปัทมาเงยมองหน้าเขา "เจ้าเขย่าดวงใจข้าให้สั่นไหว หลุดออกจากขั้ว แล้วปล่อยทิ้งหัวใจข้า ให้ร่วงลงสู่พื้นไม่ใส่ใจไยดี" ชายหนุ่มยิ้ม หญิงสาวเมื่อได้ฟังก็ยืนอึ้ง แม้แต่คนที่เฝ้าประตูยังแอบอมยิ้มให้กับวาจาเกี้ยวสาวของนิลพัทธิ์ "เจ้าไร้มารยาทนักน้องหญิงเอ๋ย" ชายหนุ่มจ้องตาเธอ เขาหยุดยืนประจันหน้ากับเธอ หญิงสาวหลบตายังคงหัวใจสั่นรัวเต้นดังดั่งกลอง "ข้าจะไปส่งเจ้าเอง" ชายหนุ่มเอ่ยคำหญิงสาวตกใจเธอรีบปฏิเสธทันที "พี่ชายจิตใจท่านนั้นงดงามยิ่งนัก เพียงแต่ข้ามิอาจรับไว้ได้ ขอพี่ชาย จงแบ่งปันพื้นที่หัวใจอันกว้างใหญ่ของท่านให้แก่สตรีนางอื่นเถิด" หญิงสาวสาวหลบตาเขากลัวใจตัวเอง "น้องหญิง เจ้าเป็นคนเด็ดมันมาจากขั้ว เจ้ารับมันไปเถิด อย่าได้ทำเช่นเด็กน้อยวิ่งเล่นสนุก เด็ดดอกไม้แล้วทิ้งขว้างไม่ใส่ไยดีปล่อยให้ดอกไม้แห้งเหี่ยวเฉาไร้ความงดงาม" เขาตามมาจ้องหน้าเธอ หัวใจสั่นตัวเข้าไปอีก "ข้าจะไปส่งเจ้าเอง" ชายหนุ่มพูดเสร็จเขาก็เดินนำหน้าเธอออกไป หญิงสาวพยายามที่จะห้ามเขา แต่เขาก็ไม่ฟังเดินนำออกไปในป่าเพื่อที่จะไปส่งเธอ เมื่อจนปัญญาไล่จึงปล่อยเลยตามเลยเดินตามเขาไปอย่างสงบเสงี่ยม ในระหว่างทางที่เดินนั้นเขาดูแลเธอเป็นอย่างดี พยุงเธอในที่ที่ลื่นเดินลำบาก ปัดกิ่งไม้ให้เธอ หาน้ำให้เธอ เธอรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยเพราะปกติเธอทำอะไรด้วยตัวเอง มีเขามาทำให้ทุกอย่างมันเลยขัดหูขัดตาเธอไปหมด แต่ทว่าบางครั้งเธอเองก็เผลอชื่นชมในความรูปงามและใจดีของเขาอยู่บ้าง