“คุณพี่!!ปล่อยนะเจ้าคะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าจักเป็นที่ครหาได้” “เป็นเช่นนั้นก็ดี” มะลิษาพลันเบิกตากว้าง แม้รู้ว่าหมื่นศึกอาสาผู้นี้ถูกวางให้เป็นตัวร้าย แต่จำเป็นที่จักต้องหน้าหนาเช่นนี้ด้วยฤาไม่ “หากมิปล่อย ข้าจักโกรธจริงๆแล้วนะเจ้าคะ” เมื่อเห็นสายตาขุ่นเคืองจริงจังถูกส่งมาจากแม่หญิงตรงหน้า มือหนาก็เผลอปล่อยข้อมือเล็กของนางในทันที “เช่นนั้นก็อย่าให้บุรุษใดได้ถูกตัวเจ้าอีก” “หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ” “นับจากเจ้าปีนเข้าหาพี่ ร่างกายของเจ้าก็มิอาจให้ผู้ใดแตะต้องได้อีก” “แต่ข้ามีคู่หมายแล้วนะเจ้าคะ” “ต่อให้เจ้าแต่งออกเรือนไปแล้วพี่ก็จักช่วงชิงเจ้ากลับมาให้จงได้” “คุณพี่ทัพ!!” “หากแม้นมันผู้นั้นมิยินยอมคืนเจ้ามาแต่โดยดี พี่ก็จักสังหารมันเสีย รู้เช่นนี้แล้วยังคิดแต่งให้ผู้ใดอีกฤาไม่แม่ปิ่นมุก” มะลิษาคล้ายถูกแววตาดุดันจริงจังตรงหน้าสะกด จนหลงลืมทุกสิ่งรอบตัวไปเสียหมด คำกล่าวที่เขาเอ่ยบอกนั้นแม้ฟังดูเอาแต่ใจ หากแต่กลับทำให้หัวใจของเธอสั่นระรัวจนตัวเธอเองยังหวาดกลัว ความรู้สึกเช่นนี้คืออะไรกัน