ท่ามกลางอันตราย เขาคือคนที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ *** “ค่ะ” เธอรับคำ มองตามเขาไป แล้วก็จัดการลุกขึ้นโดยยืนขาเดียว อีกข้างก็กดปลายเท้าเขย่งเอาไว้ไม่ให้ลงน้ำหนักมากไป เธอสอดขาเข้าไปในกางเกงผ้า แต่มันไม่ถนัด แถมปมผ้าถุงก็ยังมาหลุดอีก “ว้าย!” เสียงร้องของวรัญญาทำให้คนที่เดินเข้าไปในห้องครัวเล็กๆ รีบวิ่งออกมาอย่างตกใจ คิดว่าเธอได้รับอันตรายอะไร “ว้าย!” เธอร้องอีกรอบดึงผ้าถุงมาปิดทรวงอกอวบอิ่ม เพราะตกใจเลยเผลอกดเท้าด้านที่เจ็บไปกับพื้น ทำให้ร่างเซ ชีวินรีบถลาไปรับเธอเอาไว้ แต่เขาก็เสียหลักล้มทับเธออย่างไม่ตั้งใจ ชีวินทาบทับร่างน้อย ใบหน้าฟุบลงกับทรวงอกอวบอิ่มแบบไม่ได้ตั้งใจ เธอกรีดร้องดันศีรษะของเขาออกห่าง หน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู “ขอโทษครับ” เขาผละออกห่าง มองเธอตาปริบๆ วรัญญามองตามสายตาของเขา ก็เห็นว่าเขาก้มมองอกอวบอิ่มเปลือยเปล่าของเธออยู่ “ว้าย!” เธอร้องอีกรอบ รีบดึงผ้าถุงมาปิดอก ขยับลุกนั่งอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี “ขอโทษครับ คุณสวมเสื้อก่อนแล้วค่อยดึงกางเกงขึ้นไปสวม ไม่ต้องยืนแต่นั่งก็ได้นะครับ ค่อยๆ ทำไม่ต้องรีบครับ” เขารีบบอก เธอเม้มปากเขาหากัน อายเขาจนพูดไม่ออก ชีวินเลยเอ่ยขอตัวอีกรอบ เขาไม่อยากให้เธออึดอัดใจ