จุดประสงค์ของการเขียน คู่มือการดูจิต 2 นี้ เพื่อต้องการนำเอาตัวอย่างจากเหตุการณ์จริงของผู้ที่มีความทุกข์ในรูปแบบต่างๆมาวิเคราะห์และเปรียบเทียบกับสายปฏิจจสมุปบาท เพื่อให้ท่านผู้อ่านได้เห็นและเข้าใจในขบวนการของการเกิดทุกข์ทั้งหลายว่าเป็นไปในรูปแบบหรือลักษณะเช่นใด ซึ่งความจริงแล้วถ้าเราตั้งใจสังเกตลักษณะการขึ้นของความทุกข์ทั้งหลายนั้นให้ดี จะเห็นได้ว่ามีรูปแบบที่คล้ายๆกัน(ทุกขะลักษณะแบบเดียวกัน) จะแตกต่างกันก็ตรงเรื่องราวเนื้อหาที่ทำให้เกิดมีความทุกข์เหล่านั้นขึ้นมาเท่านั้น แต่เพราะเหตุใดทั้งที่รูปแบบของความทุกข์มันก็เป็นไปในรูปแบบเดียวกันนี้ทั้งสิ้น ทำไมคนส่วนใหญ่จึงยังไม่สามารถที่จะเห็นลักษณะของความทุกข์ทั้งหลายนี้ได้ ทั้งๆที่ความทุกข์ที่เกิดมีขึ้นนั้นมันก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในรูปแบบเดิมๆ คำตอบคือคนส่วนใหญ่ยังไม่ทราบและไม่เข้าใจในขบวนการของการเกิดทุกข์และการดับไปของความทุกข์ได้อย่างแท้จริงนั่นเอง เพราะในขณะที่ยังแข็งแรงและมีความสุขดีอยู่ก็มักจะพากันมองข้าม ไม่ได้เห็นและให้ความสำคัญกับขบวนการนี้กันอย่างจริงจัง ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่ต้องพบเจอกับทุกข์ที่หนักร่างกายและจิตใจก็มักจะไม่เอื้ออำนวยต่อการที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่เป็นประโยชน์นี้เสียแล้ว เพราะการเรียนรู้ธรรมะหรือการเรียนรู้อะไรก็ตามเรามีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้เวลากับสิ่งนั้นให้มากพอ โดยการหมั่นฝึกฝน ทบทวน ทำความเข้าใจเพื่อที่จะได้เกิดความคุ้นเคยและเข้าใจในเนื้อหาของความรู้นั้นได้อย่างแท้จริง ดังนั้นเมื่อไม่ได้สั่งสมความรู้ ความเข้าใจ จากการหมั่นศึกษาและปฏิบัติธรรมมามากพอผลจึงทำให้ผู้ที่ต้องเผชิญกับความทุกข์ที่หนักมากๆจึงไม่สามารถที่จะพาตัวเองออกมาจากความทุกข์ที่ต้องเผชิญนั้นได้