“คุณภาคปล่อยฉันนะคะ ปล่อย!” “ไม่ปล่อย หมดเวลาที่ฉันให้เธอแล้ว ฉันจะพาเธอไปอาบน้ำ!” “ไม่นะคะ ฉันมึนหัวอยู่นะคุณภาค” “ฮึ! อย่ามาหลอก สีหน้าเธอดีขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องมาร้องโอดครวญให้รำคาญเลย” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ก้าวยาวๆ ตรงไปยังประตูห้อง ไม่สนใจคนที่ดิ้นรนในอ้อมแขน ผ่านหน้าเจ้าของบ้านตรงไปยังห้องน้ำ “ปล่อยฉันนะคะคุณภาค คุณทำบ้าอะไร ฉันอายคุณป้านะ” “เรื่องของเธอ อยากอายก็อายไป แต่ฉันไม่อายสักนิด” เขาตอบหน้าตาเฉย “หน้าด้าน!” “ขอบใจที่ชม… ถึงแล้ว” คนหน้าด้านวางร่างบางลงบนพื้นห้อง และเมื่อเท้าแตะพื้นหญิงสาวก็หลบวูบลอดท่อนแขนพุ่งตัวออกนอกห้องน้ำ ทว่าคนที่ระวังอยู่แล้วเร็วกว่า เขารวบเอวกลมของหญิงสาวแล้วรัดหล่อนไว้จนแผ่นหลังบอบบางแนบไปกับอกกว้างตึงเครียดจนรู้สึกอึดอัด “คุณภาคปล่อยนะ!” “ไม่ปล่อย! ฉันไม่ปล่อย” เขาตอบพลางก้มลงฝังจมูกและปากลงบนซอกคอหอมกรุ่นด้านหลัง ค่าที่ร้างรักมานานทำให้รุจีใจสั่นวาบ ขนกายลุกเกลียวชูชันจากสัมผัสเสน่หาที่อีกฝ่ายหยิบยื่น… “อย่า…” “ไม่หย่า…” “คุณภาค…” ภาคินไม่ตอบ แต่หันมาเทความสนใจให้กับนวลแก้มและผิวเนื้อเนินไหล่ที่โผล่พ้นเสื้อนอนคอกว้าง มือหนึ่งกอดรัดเอวแต่อีกมือกลับเลื่อนขึ้นลูบไล้ทรวงงามแล้วเคล้นคลึงเบาๆ เรียกเสียงครางแผ่วๆ จากหญิงสาวให้ดังขึ้น