"เหมือน ต่างรอคอยสัมผัสนี้มาเนิ่นนาน..พิมพ์ลดาแปลกใจนัก ที่เธอกำลังนึกไปว่า นี่เป็นจูบของผู้ชายที่เธอรัก..เป็นสัมผัสที่เฝ้ารอ โดยไม่เคยคิดว่าจะได้รับมันจริงๆ แว่บหนึ่งของความรู้สึกหลอมละลาย เธอนึกถึง..สามี..พลางคร่ำครวญในใจว่า..เธอขอ..ทำผิดกับเขาแค่..นาฑีนี้..นาฑีที่เธอ..รัก..ผู้ชายคนนี้ เหลือเกิน...ถ้าหัวใจเธอ มีเนื้อที่แค่ไหน เธอจะขอแค่เศษธุลีของมัน บรรจุผู้ชายคนนี้ไว้..ตลอดไป... สยามละริมฝีปากขึ้น แววตาอ่อนหวาน กึ่งๆ เจ็บปวด จนต้องรั้งร่างบางเข้ามากอดแนบอก แนบแน่น ราวกับรู้ดีว่า ถ้าปล่อยไป ร่างนี้..จะหายไปจากชีวิตเขา.... “เรา..ไปต่อ เลยนะฮะ?” เหมือนจะหมดเรื่องพูด.. เพราะเรื่องที่จะพูด ต่างคน ต่างรู้ดีว่า..มันควรจบเพียงเมื่อกี้ เท่านั้น...."