ร่างสูงโปร่งเดินก้มหน้าออกจากที่นั่งผู้โดยสารได้ไม่ทันไร ก็เงยหน้าขึ้นมาพบแผ่นหลังของใครบางคนที่เดินเอื่อยๆ อยู่เบื้องหน้า และนั่นก็ทำให้รู้สึกตกใจไม่น้อย จนเผลอตัวเร่งจังหวะการเดินให้ถี่ขึ้นไปอีก ประหนึ่งจะจับสังเกตว่าสาวร่างเล็กที่ฉายเดี่ยวจะเป็นคนเดียวกับที่เธอคิดหรือเปล่า และแล้วสิ่งที่ทำตาคมเบิกโต ก็เห็นจะเป็นนาฬิกาเรือนคุ้นตาที่ข้อมือของสาวคนนั้น ที่เธอจำขึ้นใจว่าต้องใช่แน่ๆ ก่อนจะเดินเป็นวิ่งแทรกผู้คนในทางเดินงวงช้างที่ส่งต่อผู้โดยสารจากเครื่องบินไปสู่อาคารท่าอากาศยานภูเก็ต “น้องบัวๆ” เสียงร้องเรียกมาพร้อมอาการสะกิดไหล่ ให้เจ้าของร่างผมยาวเหยียดตรงได้ชะงักเท้า แล้วหันกลับมามองด้วยใบหน้าตะลึงมึนงง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง และพูดเสียงดังออกมาไม่แพ้กัน “พี่เบลล์!” “มาได้ไง แล้วนี่กลับมาจากธิเบตนานรึยัง ทำตัวเงียบหายไปเลยนะ อะไรจะบังเอิญขนาดนี้” ฤชุดาถามด้วยท่าเขินนิดๆ เพราะนานกว่าครึ่งปี หลังจากวันที่เกิดเหตุในโรงพยาบาล ทั้งสองก็ขาดการติดต่อกันไปอย่างสิ้นเชิง และเป็นเรื่องราวที่ทำให้อีกคนระเห็จออกท่องเที่ยว ก่อนจะพำนักตัวเองอยู่ที่ธิเบตยาวนาน เพราะเป็นช่วงหนึ่งของชีวิตสับสน ที่ทำให้บัวตองไปค้นหาสัจธรรมชีวิต ในเมืองที่เคยมีความรุ่งเรืองทางพุทธศาสนาในอดีต แม้นเวลานี้เธอจะซึมซับความเยือกเย็นของอารมณ์มาพอประมาณ ให้สามารถกลับมาสู้ปัญหาได้อีกครั้ง แต่ถึงกระนั้น ความแข็งแรงในจิตใจที่เคยคิดไว้ว่ามีมากมาย กลับต้องอ่อนยวบไปทันตา เมื่อต้องมาเผชิญหน้าอย่างบังเอิญกับคนที่เคยเป็นเจ้าของหัวใจ ฉับพลันความประหม่าก็มาเยือน เหมือนครั้งที่เจอกันครั้งแรกไม่ผิดเพี้ยน “ก็เอ่อ กลับมายังไม่ถึงเดือนเลยค่ะ แต่ทำไมตอนที่นั่งรอเครื่องเราไม่เห็นกันนะ” บัวตองพูดแล้วยังหลบตาเสไปมองด้านอื่น พลางขยับตัวหลบผู้คนที่เหลืออยู่น้อยนิดให้เดินแซงหน้าไปก่อน “ก็นั่นน่ะสิ สงสัยผีบังตา เอ่อแต่ตอนนี้ดูสดใสขึ้นนะ เปลี่ยนทรงผมใหม่ด้วย” พี่สาวพูดแล้วยังจ้องไปยังเส้นผมยาวเป็นธรรมชาติไม่ใช่ดัดเป็นรอนสวยเก๋อย่างเมื่อก่อน “ก็แค่เปลี่ยนแปลงนิดหน่อย แต่ก็คงไม่สดใสเท่าใครบางคนละมั้ง” บัวตองประชดพลางทำจมูกย่นใส่อีกต่างหาก “แฮ่ๆ ก็นะ...ไม่รู้จะพูดยังไง” “จริงแล้วไม่อยากจะเห็นหน้าพี่เลยนะ คนอะไรใจร้ายที่สุด รู้มั้ยว่าบัวยังจำวันนั้นของเราได้ไม่ลืม” บัวตองพูดให้อีกคนนึกได้ทันที ว่าต้องเป็นวันที่ไล่เธอออกจากห้องอย่างไม่ใยดีเป็นแน่ “มันผ่านไปแล้วน่า แต่ยังไงพี่ก็ขอโทษนะ” “ถ้าเป็นเมื่อก่อน บัวคงไม่หยุดคุยกับพี่แบบนี้หรอกเชื่อมั้ยล่ะ แต่ตอนไปอยู่ที่ธิเบตก็ได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะ กระแดะเอาธรรมะข่มจิตใจ บัวเลยรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปเยอะนะพี่” บัวตองเล่าแล้วเริ่มออกเดิน เมื่อเห็นว่าตอนนี้ทางเดินเริ่มร้างผู้คนให้โอ้เอ้ต่อคงจะไม่ไหว เพราะกระเป๋าอีกใบเธอโหลดลงเครื่องมาด้วย “โอ้ บรรลุสัจธรรมมาแล้วเหรอคะน้อง” “ก็ไม่ขนาดนั้น” บัวตองเริ่มพูดน้อยลง เมื่อต่างฝ่ายยังรู้สึกเก้อเขินไม่จาง ให้วางตัวลำบากกันชะมัด