"เปิดไฟ เปิดแอร์ฯแล้ว นางแก้วกัลยาก็ไปนั่งหน้ากระจกแต่งตัวเงียบๆ มองผู้หญิงท้วมขาวในกระจกเงียบๆ เราเป็นบ้าอะไรขึ้นมา ถึงเก็บเอาเรื่องราวที่เคยอยากให้มันเลือนหายไปจากโลกนี้ เอามานึกย้อนเป็นคุ้งเป็นแควขนาดนี้... เพราะ..เสียงหนึ่งจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจกระซิบมา มันเป็น.รักแรก ของเด็กหญิงซื่อใส กับเด็กชายในวัยเรียนรู้โลกนะสิ เสียงอากงอ่านกลอนที่ท่านแต่งเองบทหนึ่ง กังวานมาในหู ท่านอ่านในทำนองเสนาะ เป็นภาษาจีนที่แก้วไม่มีวันเข้าใจ ถ้าอากงจะไม่แปลให้ว่า ..ชายหญิง จะต่างอะไรจากแมลงและดอกไม้ ..ในวารแห่งวัยแพร่พันธุ์ แมลงและดอกไม้ไม่มีวันหลีกหนีการผสมกลมกลืน.ได้พ้น... ในวัยเริ่มผลิบาน ดอกไม้ดอกหนึ่งชูช่อสวยงาม และแมลงที่บินคลอเคล้า ก็ยังบินไม่ห่างเช่นนั้น"