“ฉะ...ฉันทำอะไรให้คุณโกรธเหรอ” หยุดต่อว่าแล้วถามกลับ กิริยาเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตอนอยู่โรงพยาบาลเขายังนุ่มนวลกับเธออยู่เลย ไม่ทันไรทำไมกลับมาทำตัวก้าวร้าวแบบนี้แล้ว “ผมจะโกรธอะไร คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดที่ผมต้องใส่ใจหรือ หรือแค่เห็นว่าผมดีด้วยเข้าหน่อยก็หลงระเริง ไม่เจียมตัวซะเลย” วาจาเปล่งออกมาด้วยถ้อยคำที่บาดลึก ในหัวใจเขาคละคลุ้งด้วยโทสะ จึงคิดแต่อยากจะระบายอารมณ์ “ทะ...ทำไมคุณ ฉันคิดว่าเรา...” สมองเธอคิดอะไรไม่ทันเลย มันตื้อซะจนจะเปล่งคำพูดยังแทบไม่ได้ นี่เป็นชายคนเดียวกันกับที่โรงพยาบาลรึเปล่า เหตุใดเขาถึงพูดอย่างนี้กับเธอ “คิดว่าเราจะเป็นไง จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเหรอ คิดว่าผมจะยกย่องคุณเป็นเมีย เป็นแม่ของลูกเหรอ ผู้หญิงแบบคุณเนี่ยผมจะหาที่ไหนก็ได้ อย่ามามารยาใส่ผมดีกว่า คิดว่ามาแกล้งเจ็บพร้อมกับบีบน้ำตาแล้วผมจะหลงกลคุณเหรอ ไอ้ที่เมื่อวานร้องห่มร้องไห้อย่างหนัก จริงๆ ก็ไม่ได้เจ็บอะไรเลย พอวันนี้เห็นผมใจดีไปส่งหน่อยก็คิดว่าผมอยากจะคืนดี ช่างหลงตัวเองจริงๆ คนอย่างคุณน่ะมันตอแหล คิดว่าไม่รู้เหรอว่าแกล้งอ่อนแอทำตัวน่าสงสารเพื่อให้ผมใจอ่อนยอมคืนลูก ฝันไปเถอะ จำใส่หัวไว้ ที่ผมให้คุณอยู่นี่ไม่ใช่เพราะพิศวาสคุณ อยู่ได้เพราะบารมีลูกล้วนๆ ถ้าคุณไม่ใช่แม่ออสติน ผมตะเพิดคุณออกไปจากบ้านนานแล้ว” ใส่ความเยาะเย้ยผสมอารมณ์โกรธ บีบมันเข้าด้วยกันแล้วโยนใส่เธอ ให้สาสมกับที่เธอหลอกลวงเขา “ขอบคุณค่ะที่ช่วยเตือนความจำ และขอโทษที่ฉันเข้าใจผิดไปเอง” เธอแข็งไปทั้งร่าง แทบล้มทั้งยืน เจ็บจนจุกอก แม้แต่น้ำตาก็ยังไหลไม่ออก “เข้าใจก็ดี ไสหัวไปให้พ้นๆ เลยไป” ไล่อย่างไม่ใยดี นี่คือผลของการมาล้อเล่นกับความรู้สึกเขา “ค่ะ” เกตน์สิรีหมุนตัวกลับอย่างช้าๆ พยายามก้าวขาให้ออก เขาไล่แล้วไม่อยากยืนอยู่ให้ขวางลูกตาเขา