“ออกไปจากห้องผมซะ ก่อนที่ผมจะให้ไอ้เทวัญมันมาร่วมวงด้วยอีกคน หรือว่าชอบ จะได้จัดให้” “คุณไม่ทำหรอก หวานเป็นของคุณแล้วนะ” น้ำหวานก็ไม่รู้ว่าตนเองไปเอาความมั่นใจอย่างนั้นมาจากไหน แต่ที่แน่ๆ เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนด้วยสองขา เพราะกรำศึกรักหนักหน่วงมาค่อนคืน “ทำไมจะไม่กล้า คนอย่างคุณชอบมั่ว ชอบยั่ว ไม่เลือกอยู่แล้ว อาจจะอยากได้เพิ่มอีกสักคนสองคนจะเป็นไรไปออกจะแรด…” “เผียะ!” เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อตรงแก้มสากขนาดที่ดวงหน้าหล่อสะบัดหัน “คุณก็รู้ว่าหวานไม่เคยมีใคร คุณเป็นคนแรกของหวาน คุณควรถนอมหวาน หวงแหนหวานสิถึงจะถูก” “แล้วไง!” สวนกลับอย่างเหลืออด “ผมควรจะดีใจไหม ที่โดนคุณบุกเข้ามาปล้ำ ขอบอกว่าผมไม่ปลื้มกับมันเลยสักนิด และความสาว หรือไม่สาวของคุณไม่สำคัญกับผมเลย” เจ้าหล่อนที่ยืนนิ่งเหมือนช็อกเพราะคาดไม่ถึง ได้แต่เอ่ยประโยคเดิมๆ ที่เขาฟังจนชินชา “ก็หวานรักคุณคีนี่คะ หวานรักคุณคีได้ยินไหม หวานรักคุณคี” “แต่ผมเกลียดคุณ! เกลียดจนไม่อยากจะมองหน้าด้วยซ้ำไป อย่าหวังว่าผมจะต้องรู้สึกผิด และร่ำร้องรับผิดชอบไอ้สิ่งที่คุณเสียๆ ไปนั่นนะ ผมมันไม่ใช่คนดีเด่อะไรนักหรอก เรื่องเมื่อคืนก็ถือซะว่าเราต่างสนองความใคร่ต่อกันและกัน ผมก็อยาก คุณก็อยาก เสมอภาคกัน ตอนนี้ก็ควรจบ!”