เมื่ออายุกลายเป็นเพียงแค่ตัวเลข หญิงสาวที่กำลังย่างเข้าสู่เลขสามจะทำยังไงก็หนุ่มรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าเธอถึงสามปีที่รุกหนักจนเธอแทบหมดแรง “ชู่ว์!!” ชายหนุ่มทำเสียงห้ามเอาไว้เธอจึงยอมหยุดร้อง “กริช..ทำอะไรน่ะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงนักจากมือหนาที่ลูบไล้ใกล้ใจกลางร่างของเธอเข้าไปทุกที “คุณเป็นคนปลุกผมเองนะ” เขาโยนความผิดไปให้เธอ “ฉัน..อื้อ..ไปปลุกคุณตอนไหน?” คนที่พึ่งจะตื่นได้แต่ถามเขาด้วยความสงสัยแต่เธอก็ยังไม่ทันได้คำตอบ นาฬิกาปลุกจากมือถือก็ดังขึ้นมาซะก่อน กริชเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหัวเตียงมากดปิดแล้ววางมันไว้ที่เดิม “ถ้าคุณไม่อยากไปทำงานสายก็ควรจะให้ความร่วมมือแต่โดยดีนะครับ” เขาบอกเสียงแหบพร่า “ไม่!” เธอปฏิเสธเสียงสั่น “สิบนาทีเท่านั้น ผมทำได้สบายอยู่แล้ว” “ไม่เอานะกริช ปล่อยเถอะ” เธอบอกเขาด้วยความไม่มั่นใจนัก บอกตามตรงว่าถ้าเป็นเรื่องอย่างนี้ อำนาจการต่อรองของเธอน้อยมากเมื่อเทียบกับเขา “หมดไปแล้วหนึ่งตอนนี้เหลือเก้า” เขาบอก “อ๊ะ..กริช..อื้อ...” “ว่าไงครับ อีกแค่แปดนาทีเท่านั้น” คนบอกเวลาพูดราวกับใจเย็นนักหนา “อืม...” ติดตามได้ใน “เด็กกว่าแล้วไง(ถ้าใจบอกว่าใช่)