“ปริ๊นท์” “หื้ม ว่าไงครับ” ออกจากความคิดแล้วยิ้มให้คนที่กำลังจ้องเขาตาแป๋วอย่างน่ารัก “ดึกแล้วนะไม่กลับคอนโดไปพักผ่อนเหรอ เล่นกีฬามาเหนื่อยๆน่าจะรีบเข้านอนให้ร่างกายได้พัก” มันไม่เกี่ยวกันหรอกไอ้หมาปริ๊นท์แข็งแรงจะตาย ที่ถามก็เผื่อว่าจะเปลี่ยนใจ เล่นเตรียมพร้อมมาอย่างนี้มันหวั่นใจไม่น้อยเลย “เตรียมเสื้อผ้ามาพร้อมขนาดนี้แล้วพิ้งค์คิดว่าผมจะยอมกลับไปนอนเหงาคนเดียวที่คอนโดลำพังเหรอครับ แค่เล่นฟุตซอลมันไม่เหนื่อยจนทำให้ร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรงได้หรอกนะ ถ้าเล่นกับพิ้งค์บนเตียงอ่ะไม่แน่อาจจะเหนื่อยหรือเพลียจนหมดแรงคาอกอวบๆก็เป็นไปได้” ในตอนท้ายประโยคแกล้งทำเสียงแหบพร่าเลยโดนทุบสองครั้ง กระเป๋าเสื้อผ้าขนาดย่อมที่เอาใส่รถไว้ตั้งแต่ตอนกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเมื่อช่วงสายก่อนไปมหาลัยและบัดนี้มันก็อยู่ข้างโซฟานี่เอง หิ้วขึ้นมาแล้วเรื่องอะไรจะหิ้วกลับกัน มีแต่จะดื้อดันทุลังอยู่ด้วย “ไม่ต้องมาทำเสียงหื่น พูดจาทะลึ่งลามกเลยไอ้หมาบ้าปริ๊นท์ นอนคนเดียวมาได้ตั้งนานอย่ามาทำเป็นนอนไม่ได้เอาตอนนี้เลยพ่อคนเจ้าเล่ห์” ยกมือขึ้นโยกจมูกโด่งจัดอย่างหมั่นไส้ จะลุกขึ้นนั่งขาสองข้างก็โดนกดท่อนขาแข็งแรงทับเอาไว้ทำให้ต้องอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ใช้ข้อศอกยันกับเบาะโซฟาเอาไว้เพื่อรับน้ำหนักตัว พลางปัดผมยาวด้านขวาไปด้านหลังเปิดลำคอขาวผ่อง กิริยาดังกล่าวมันดูยั่วยวนยิ่งนักทั้งที่เจ้าตัวก็ทำอย่างปกติ ไม่ได้เล่นหูเล่นตาอะไร “เซ็กซี่จังเลยพิ้งค์จ๋า” “เซ็กซี่อะไรเล่า อย่าเล่นแบบนี้สิปริ๊นท์ เดี๋ยวก็หยุดตัวเองไม่ได้หรอก” “หยุไม่ได้ก็ไม่ต้องหยุด คิดมากไปได้ บอกแล้วไงว่าทำอะไรลงไปรับผิดชอบแน่นอน”