"เป็นบ้าอะไรอ่ะปอ นี่เรื่องอะไร ทำไมต้องไปทำลายข้าวของในห้องป่าน" ป่านทอถามน้องสาวเสียงเข้ม เธอไม่รู้ว่าน้องสาวโกรธเธอเรื่องไหน หรือไปเกรี้ยวกราดกับอะไรมา "แกมีอะไรกับปริญช์แล้วใช่ไหม" ปอถักแววตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ เธอมั่นใจอยู่แล้วว่าสิ่งที่เธอคิดเป็นเรื่องจริง แต่เธอก็อยากฟังจากปากพี่สาวอยู่ดี "..." ป่านทออึ้ง ไม่คิดว่าน้องสาวจะพูดเรื่องนี้ ความรู้สึกผิดที่มีอยู่แล้วเพิ่มขึ้นอีกเท่าทวีคูณ เหตุนี้เองที่ทำให้ปอถักอาละวาด "แกทำ..." ปอถักน้ำตาคลอ รู้สึกเสียใจในการกระทำของพี่สาวที่เธอมั่นใจว่ารักเธอที่สุด ถึงแม้จะหลังๆ จะมึนตึงกันบ้าง แต่ป่านทอเองก็ไม่เคยทำให้เธอเสียใจได้เท่าเหตุการณ์นี้ "ป่านขอโทษ" ป่านทอพูดอะไรไม่ออก น้ำตาจากความเสียใจไหลทะลักออกมา เธอโทษตัวเองที่เกินเลยกับคนของน้อง "ขอโทษเหรอ แกทำไปได้ยังไง นั่นมันแฟนฉันนะ" "ปอ ป่านผิดไปแล้ว" ป่านทอเข้าไปจับแขนปอถักแต่โดนสะบัดออกอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างความรู้สึก ปอถักนั้นรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง ทั้งๆ ที่เธอเองเป็นคนเลือกเดินจากไปตั้งแต่แรก "อย่ามาแตะตัวฉัน" "ปอ ฮึก" ป่านทอน้ำตาไหลนองหน้า หัวใจแตกสลาย น้องสาวผู้เป็นดวงใจแสดงสีหน้าแววตาโกรธเกลียดชิงชังยิ่งบีบคั้นหัวใจมากกว่าอะไรทั้งหมด ความผิดครั้งนี้เธอคิดเองว่าไม่สมควรได้รับการให้อภัยได้เลยจริงๆ "แกไปอ่อยปริญช์ใช่ไหม แกมันหน้าด้าน แกมันร่าน!"