“ไม่คิดจะป้อนผัวตัวเองบ้างหรือไง” เขาเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ปินปีแก้มแดงระเรื่ออย่างอายๆ แต่ก็ยังสรรหาคำมาต่อว่าเขาจนได้ “ปินไม่มีสามีนี่คะ ก็เลยไม่รู้จะป้อนใคร” “ปินปี” เขาเรียกเธอเต็มยศและคาดโทษเธอในใจ หญิงสาวย่นจมูกใส่ แล้วหยิบแซนวิชเข้าปาก “หิว…” เขาร้องเรียกความสนใจจนปินปีต้องหยิบแซนวิชไปจ่อที่ปากได้รูป รังสรรค์อ้าปากรับและแกล้งกัดปลายนิ้วเรียวสวยเบาๆ “คนบ้า” เธอพึมพำ หน้าแดงระเรื่อ “เอียงหน้ามาใกล้ๆ หน่อยปิน” ปินปีส่ายหน้าปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด ชายหนุ่มหันไปบังคับเธอด้วยสายตา “ถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องเข้าแล้วห้องสอบ” “ไม่ได้นะคะ เหลือวิชานี้วิชาเดียวปินก็จะจบแล้ว” ปินปีถลาไปจับลำแขนแกร่งเขย่าเบาๆ “งั้นก็ทำตามที่บอกสิ ง่ายๆ แค่นี้เอง” เขาไหวไหล่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจสักนิด ง่ายสำหรับเขาแต่ยากที่สุดสำหรับเธอละไม่ว่า “ไม่มาหาตั้งหลายเดือน จะเรียกร้องอะไรอีก” เธอพึมพำเอียงแก้มไปใกล้ๆ รังสรรค์ยิ้มฝั่งปากกับจมูกลงบนแก้มพร้อมกับสูดกลิ่นหอมเข้าไปจนเต็มปอด “สอบเสร็จจะทำมากกว่านี้อีก เตรียมรับมือให้ดีก็แล้วกัน แต่อย่าคิดไปจากฉันเพราะมันเป็นไปไม่ได้”